Λίλιθ

 

Λίγα υγρά μικρογραμμάρια θανάτου

στις φλέβες χύνονται  σαν μέταλλα ρευστά.

Άγγελος μαύρος που απλώνει τα φτερά του,

με χέρια κρύα και τα χνώτα του ζεστά,

παίρνει το σώμα μου σφιχτά στην αγκαλιά του.

 

Λάγνα κορμιά σε κολασμένες συνουσίες

στις πίσω αυλές του γκρεμισμένου παραδείσου,

βρώμικες πόρνες θολωμένες από ουσίες,

μ’ αφήνουν έρμαιο στις δίνες μιας αβύσσου

ν’ αποζητάω της ζωής μου απουσίες.

 

Παίζουν θεοί με τα όνειρά μου τα χαμένα,

με τιμωρούν για αμαρτίες μου παλιές.

Θα πλαταγίσω τα φτερά μου τα σπασμένα

και θ’ αποδράσω απ’ του φόβου τις φωλιές

κι από το φαύλο της συνήθειας το ψέμα.

 

Ελευθερώνω της ψυχής μου τους αιώνες.

Μικρούς ανέμους τις ανάσες τους σκορπώ,

σαν προσευχές σε ασημένιους ελαιώνες.

Μέσα απ’ τη μνήμη μου να σβήσω προσπαθώ

βαθιές ρυτίδες από απέραντους χειμώνες.

 

Στο πλανερό το άγγιγμά σου θ’ αφεθώ,

τις ώρες που ξεφτίζουνε τα χρώματα.

Σαν να μην έφυγα ποτέ, θα ξαναρθώ.

Θα γεννηθούν καινούργιοι κόσμοι μες τα χώματα,

καθώς στο πύρινο φιλί σου θα χαθώ.