«Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;» - (Τσουάνγκ Τζου 4ος π.Χ. αιώνας.)
«Το μέλλον του ανθρώπινου είδους θα αποκαλυφτεί μέσα από το μεταξένιο νεκύδαλλο της κοσμικής χρυσαλίδας.» - ( Ηώσυιος ο Προφητικός. 22ος μ.Χ. αιώνας. )
1.
Υπάρχουν οντότητες που μαζεύουν κεραυνούς. Πλάσματα που κυνηγούν τις καταιγίδες. Μορφές, άφθαρτες στο χρόνο, που μοιάζουν με τεράστιες άσπρες πεταλούδες. Που ησυχάζουν προσμένοντας σιωπηλά στις μυστικές κοιλάδες της γαλήνης.
Άπλωσε τα λευκά φτερά του κι άφησε απότομα το κορμί του να διαγράψει μια τροχιά κάθετη σχεδόν και να βυθιστεί στο βάθος του φαραγγιού. Μια μάϊνα τινάχτηκε ψηλά μέσα από τα πυκνά φυλλώματα, θορυβημένη, σχηματίζοντας στο πέταγμά της άτακτους στροβιλισμούς. Μερικά από τα πούπουλά της, που αποσπάστηκαν βίαια, ακολούθησαν σαν μαύρες νιφάδες την πορεία της, προσπαθώντας ίσως να ενωθούν πάλι με τα εβένινα φτερά της. Μάταια βέβαια, καθώς το μόνο που κατάφεραν ήταν να
Εισβολή! Ένα ον ξένο, σταθερό ως προς τη δομή, σκοτεινό ως προς την αύρα, ασαφές ως προς τις προθέσεις, μη αναγνωρίσιμο ως προς το συναίσθημα, είχε κάνει την εμφάνισή του ξαφνικά. Η σιλουέτα του βάδισε κατηφορικά μέσα από το πορτοκαλόχρυσο δάσος, προς τη σπηλιά του. Δεν ήταν φωτεινό. Δεν είχε φτερά. Μύριζε άνθρακα, αμμωνία και νερό.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που ένιωθε τέτοιο είδος αναστάτωσης. Μια έντονη αίσθηση απειλής κι ένα αίσθημα ανασφάλειας, κινητοποίησαν με τη σειρά τους ένα πρωτόγνωρο ένστικτο άμυνας και αυτοσυντήρησης.
Προσγειώθηκε απαλά στο έδαφος μπροστά από τη σπηλιά του, με διεγερμένες τις αισθήσεις του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επεξεργαστεί ταχύτατα τα δεδομένα της καινούργιας άγνωστης κατάστασης που διαμορφωνόταν στον κόσμο του. Δεν χρειαζόταν παρά ελάχιστα κλάσματα χρόνου για να οργανώσει την σωστή αντίδραση σε οτιδήποτε απρόσμενο. Χρόνος που δεν του δόθηκε ποτέ. Ένα μεταλλικό δίχτυ, που ξεπετάχτηκε αστραπιαία από το πουθενά, τον τύλιξε ασφυκτικά και ταυτόχρονα ο ουρανός ακαριαία σκοτείνιασε. Πρόλαβε μόνο να δει μερικά θολά πρόσωπα που έσκυβαν πάνω του, την στιγμή που ένιωθε τελείως ανίκανος να κινηθεί. Ήχοι τραχείς και δυσνόητοι έβγαιναν από τα χείλια τους. Ύστερα, βυθίστηκε σε λήθαργο. Δεν είχε ποτέ ξανά στο παρελθόν τόσο βαθύ και μακρύ ύπνο. Όταν άνοιξε πάλι τα μάτια του, ένας άλλος κόσμος, ολότελα διαφορετικός από τον δικό του, γύριζε γύρω του…
Ο φωτεινός δείκτης της οριζόντιας κλίμακας κάτω από την ολογραφική εκπομπή του INN ( International News Net ), σημάδευε εννιά βραδινή. Πάνω απ’ το πλάνο, ο νυχτερινός ουρανός προβαλλόταν συμβολικά ξάστερος, σ’ όλες τις αναμεταδόσεις στον κόσμο. Δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν ΄΄ζωντανά΄΄ το event της παρουσίασης. Το πραγματικό πλατό ήταν το παλκοσένικο του αναπαλαιωμένου Carnegie Hall, της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης. Τέλεια ταιριαστή επιλογή, ανταποκρινόμενη στην ιστορική μοναδικότητα της περίστασης, ισχυρίζονταν οι αναλυτές του ΄΄Πανδοχείου΄΄, όπως σκωπτικά συνηθιζόταν να αναφέρεται το ΙΝΝ, για προφανείς λόγους, σ’ όλη τη Γη. Ταιριαστή και σκόπιμη φυσικά επίσης, για να δώσει την έμφαση και το υποβλητικό χρώμα μιας δραματικής παράστασης, κατά τα
Επτά κορυφαίοι επιστήμονες , που εκπροσωπούσαν πολυάριθμες ομάδες ειδικών, αποτελούσαν το πάνελ των ομιλητών. Η παρουσίασή τους είχε ένα τρομακτικό, πανανθρώπινο, ενδιαφέρον.
Τρείς από τις ιπτάμενες κάμερες περιηγήθηκαν αθόρυβα και εστίασαν ένα – ένα τα πρόσωπά τους. Στην ομιχλώδη υφή της ατμόσφαιρας της μεγαλειώδους αίθουσας, ο ελεγχόμενος φωτισμός τόνιζε την σοβαρότητα στο ύφος και στις εκφράσεις τους.
Όταν η Ρέϊνα του ΙΝΝ, η μυθική κρεολή, η διεθνής ντίβα της ενημέρωσης, εκφώνησε τον Έρμπαν Μέτι σαν πρώτο ομιλητή, εκστατική σιωπή επικράτησε σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γήινης σφαίρας.
Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας και Γνωσιακής επιστήμης, σηκώθηκε αργά και πήρε βαθιές ανάσες, παρατείνοντας για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα την κορυφωμένη αγωνία. Δώδεκα μεταλλικά σφαιρίδια - ηχοληπτικές μονάδες, στριφογύρισαν λίγο πάνω από το κεφάλι του, έτοιμες να αρπάξουν τα λόγια του και να τα σκορπίσουν στην οικουμένη σαν αποκάλυψη. Έτσι, ξεκίνησε παρακάμπτοντας τις τυπικές εισαγωγές:
«Το 2234, μερικά ζευγάρια λειτουργών στάλθηκαν μετά από εθελοντική υποψηφιότητα στον πλανητοειδή RF 509 Z, γνωστό και ως Τρίτη Εδέμ. Μια περιορισμένη ζώνη κατά μήκος του Ισημερινού σ’ αυτόν τον πλανητοειδή, με σταθερές κλιματολογικές συνθήκες, πλούσια φυτική βλάστηση, αρκετό νερό και
βιώσιμη ατμόσφαιρα, είναι κατοικήσιμη. Μοιάζει πραγματικά με έναν μικρό παράδεισο, με ποικιλομορφία ειδών του ζωικού βασιλείου, παρόμοιων με αυτών της
Ο Έρμπαν συνέχισε, παραθέτοντας τις παρατηρήσεις της επιστημονικής αποστολής που τον είχε πρωτοεντοπίσει, καθώς και τα συμπεράσματα των ειδικών κλινικών, εργαστηριακών και πάσης φύσεως εξετάσεων στις οποίες είχε υποβληθεί ο Εύθεος κατά τα τρία χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την ΄΄αιχμαλωσία΄΄ του,
«Σήμερα», είπε ολοκληρώνοντας ο Έρμπαν, «επικρατεί η θεωρία της μορφολογικής ψυχολογίας. Οι ανώτερες νοητικές διεργασίες βασίζονται σε gestalten, δηλαδή σχηματοποιημένα σύνολα και όχι σε συνδυασμούς επί μέρους απλών αισθητηριακών αντιλήψεων όπως υποστήριζαν κάποτε οι συμπεριφοριστές. Η διαδικασία της απόκτησης γνώσης συντελείται σε μια βάση ολικής αναθεώρησης και αναδόμησης αυτών των συνόλων, μια επεξεργασία που επιτελείται με άλματα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τον Εύθεο: Βρίσκεται σε μια διαρκή ετοιμότητα. Αντιλαμβάνεται ταχύτατα, επεξεργάζεται και αναθεωρεί αστραπιαία. Αλλάζει κάθε στιγμή. Απουσιάζει επίσης απ’ αυτόν η αντιληπτική προκατάληψη ως προϊόν γενετικής προδιάθεσης. Έτσι είναι ανοικτός σε εναλλακτικές πραγματικότητες που διαφεύγουν από μας.
Η Γνωσιακή Επιστήμη, θα συμπέραινε τα εξής: Ο Εύθεος γεννήθηκε και έζησε επί πολύ χρονικό διάστημα μόνος σ’ ένα ιδιαίτερο πλανητικό περιβάλλον, που τον τροφοδοτούσε με εξαιρετικά διαφοροποιημένα ερεθίσματα, με συνέπεια να διαμορφωθεί αυτή η αντιληπτική ιδιαιτερότητα. Ασφαλώς είναι ένας τρομακτικά ευφυής άνθρωπος κι ωστόσο τόσο αινιγματικός για μας. Απομένει να τον μελετήσουμε περαιτέρω για να κατανοήσουμε πλήρως την τωρινή του ψυχονοητική κατάσταση.»
«Από την πλευρά της επίδρασης του περιβάλλοντος στην σωματική μορφολογία», διαδέχτηκε στον λόγο τον Έρμπαν η Λινέα Καταλίν , μοριακή βιολόγος – γενετιστής, «έχουμε στην περίπτωση αυτή ένα ακόμα πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δεν γνωρίζω αν μπορέσουμε ποτέ να αναγνώσουμε στον τέλειο βαθμό τους παράγοντες που συντέλεσαν σ’ αυτό και να τους αναλύσουμε. Είναι όμως νομίζω σαφές πως επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η απίστευτη δύναμη επίδρασης που ασκούν οι συνθήκες σ’ ένα τόσο ιδιαίτερο φυσικό και κοσμικό περιβάλλον, προς την κατεύθυνση της βιολογικής μετάλλαξης. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην φωτεινότητα του δέρματός του.»
Η Λινέα σηκώθηκε από το έδρανο και πλησίασε τον Εύθεο που καθόταν σιωπηλός στην πολυθρόνα δίπλα στο πάνελ των ομιλητών. Όλα τα βλέμματα
Το ακροατήριο αντέδρασε σύσσωμο μ’ ένα επιφώνημα έκπληξης ανάμικτης με δέος και θαυμασμό, καθώς οι λευκές φτερούγες του Εύθεου απελευθερώθηκαν και απλώθηκαν σ’ όλο τους το μεγαλείο. Ο ίδιος ήχος διέτρεξε την έβδομη λεωφόρο. Την Νέα Υόρκη. Όλες τις χώρες της Παγκόσμιας Κοινοπολιτείας. Ύστερα για αρκετά δευτερόλεπτα, σιωπή επικράτησε στην αίθουσα. Σιωπή επικράτησε σ’ όλη τη γη.
Ο Εύθεος έμοιαζε με φωτεινό Άγγελο, με τεράστια λευκή απαστράπτουσα πεταλούδα. Η Λινέα γονάτισε στο μεταξύ μπροστά του. Άπλωσε το χέρι της και τ’ ακούμπησε το δικό του. Στην επαφή τους, μια ηλεκτρική εκκένωση φώτισε στιγμιαία τον χώρο, συνοδευόμενη από δυνατό κρότο. Κεραυνοβολημένη η Λινέα έγειρε προς τα πίσω. Οι ακροατές στις πρώτες σειρές των καθισμάτων κινήθηκαν αιφνιδιασμένοι να την βοηθήσουν. Ο Εύθεος, βλέποντάς την κλονισμένη, ανασηκώθηκε, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, στρογγύλεψε τα χείλια του και άφησε έναν ήχο έκπληκτης αντίδρασης συνοδευμένης από προφανή ανησυχία και κίνηση που πρόδηλα εξέφραζε προστατευτικό ενδιαφέρον.
«Ο…» ήχησε κοφτά ο δυνατός φθόγγος που εξέφερε. Στον πηχτό αέρα, η στερεοσκοπική κυματική προβολή του φθόγγου σχημάτισε μια μεγάλη ορατή, απαλή μωβ σφαίρα. Η σφαίρα έκλεισε στις διαστάσεις της την Λινέα. Αστραπιαία, γαλάζιες σπίθες την αγκάλιασαν και πριν κανείς προλάβει να συνειδητοποιήσει τι γινόταν, η Λινέα ορθώθηκε πάλι ζωηρή τινάζοντας χαμογελαστή τα μανίκια της που κάπνιζαν ακόμα. Μια ομαδική βοή έκανε το γύρο της αίθουσας.
«Είσαστε μάρτυρες ενός εκπληκτικού γεγονότος» είπε η Λινέα. « Ή, ακριβέστερα, δύο γεγονότων. Το πρώτο είναι ότι ο Εύθεος είναι ηλεκτρισμένος. Η επαφή μαζί του θα σας προβληματίσει. Το δέρμα του εμφανίζει υψηλή τάση υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Το δεύτερο, όπως όλοι σας θαυμάσατε, ότι διαθέτει άμεσες θεραπευτικές ικανότητες. Ο Εύθεος είναι ένα ενεργειακό πλάσμα. Η αποστολή που τον παρατηρούσε πριν τον περισυλλέξει, τον κατέγραψε τις μέρες των καταιγίδων, να μαζεύει κεραυνούς. Ναι, αντλεί καθαρή ενέργεια από το περιβάλλον. Ταυτόχρονα απορροφά διαδερμικά διάφορα στοιχεία τα οποία συνθέτει μέσω μιας πολύπλοκης βιοσύνθεσης, με την συμβολή της ενέργειας αυτής, σε μοριακές ενώσεις χρήσιμες για τις λειτουργίες του, ή τα μετατρέπει μέσω βιολογικής μεταστοιχείωσης στα απαραίτητα για τη σωματική του κατασκευή δομικά υλικά. Το πεπτικό του σύστημα είναι
«Χαρακτηριστικά πάντως που του εξασφαλίζουν ταχύτατη προσαρμογή σε κάθε περιβάλλον.» Πρόσθεσε η Αντρίς Βαλντόφσκι, διδάκτωρ Ενδοκρινολογίας και Γηριατρικής, από το πάνελ. Η ίδια συνέχισε:
«Υπάρχει εδώ επίσης μια εκπληκτική υπόθεση: Ο χρόνος συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτήν την προσαρμοστική ικανότητα. Με λίγα λόγια βρισκόμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη φιλοσοφική και επιστημονική πρόκληση όλων των εποχών: Ο Εύθεος γεννήθηκε κάποτε, αλλά μπορεί να μην πεθάνει ποτέ! Είναι μεσήλικας με τα μέτρα μας, όμως μοιάζει με έφηβο, όπως ανέφερε και ο δόκτωρ Μέτι και θα είναι έτσι για πάντα. Το ίδιο επιβεβαιώνεται και από τις ιατρικές, εργαστηριακές και φυσιομετρικές εξετάσεις. Τέλεια κατασκευή, τέλεια λειτουργία και φυσική κατάσταση. Φαίνεται πως η ηλικία του Εύθεου σταμάτησε με την σωματική του ωρίμανση. Είναι τόσο τέλειος, που δεν μοιάζει να υπάρχει τίποτα να τον φθείρει.»
Υπνωτισμένη η ανθρωπότητα παρακολουθούσε κάθε εκπληκτική πληροφορία για τα απίστευτα χαρακτηριστικά του Εύθεου. Στο ίδιο μοτίβο, με όμοιες πληροφορίες, μίλησαν εκτενώς και τα άλλα μέλη της επιτροπής παρουσίασης, ο Ντάμπα Καρίμπο, η Κιμ Γιν Λο, Ο Ζολντ Νέχοντα, εξέχουσες προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης. Τρισδιάστατα γραφήματα και διαφάνειες με εκπληκτικό περιεχόμενο προβάλλονταν, οπτικοποιώντας τις προφορικές αναφορές.
Η νευροφυσιολόγος Σαχά Κανού, έκλεισε με τη φράση:
«Η συστηματική μελέτη του Εύθεου, μας έχει ήδη εμπλουτίσει με νέες γνώσεις και θα οδηγήσει ενδεχομένως σε ανακαλύψεις που θα συμβάλλουν προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ποιότητας ζωής, πιθανότατα και στην επιμήκυνσή της. Υπάρχει ένα δικαιωματικό έρεισμα κάθε ανθρώπινου όντος στα επιτεύγματα της επιστήμης. Ο Εύθεος είναι ένα δώρο από τον ουρανό για όλους μας.»
Ποια ομαδική ψυχολογία παρασύρει ένα κοινό, που απαρτίζεται από μια παγκόσμια αφρόκρεμα επιστημόνων, να σηκωθεί όρθιο και να χειροκροτεί παρατεταμένα στο τέλος μιας τέτοιας παρουσίασης; Ανείπωτη έκπληξη και μυστηριακό δέος για την αποκάλυψη; Υπέρτατος θαυμασμός για την μεταφυσική της διάσταση; Άκρατος ενθουσιασμός για τις πολυεπιπεδικές της προεκτάσεις; Σoκ από το φιλοσοφικό και επιστημονικό ζήτημα που συνεπάγεται; Ίσως μια αναπόφευκτη, θρησκευτικής απόχρωσης, ψυχική ανάταση; Όλα αυτά μαζί; Ακόμα περισσότερα;
Ένας καταιγισμός ερωτήσεων, που κράτησαν ώρες, δεν ήταν δυνατό να αποφευχθεί αμέσως μετά. Όχι μόνο από τους επιστήμονες που αποτελούσαν το κοινό της αίθουσας, μα και από δεκάδες επιλεγμένων δημοσιογράφων που κάλυπταν το γεγονός. Οι απαντήσεις συχνά δεν ήταν εύκολες. Ούτε απλές.
Από εκείνη τη στιγμή, το σοκ θα διασπειρόταν σ’ όλον τον πλανήτη και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ως κυρίαρχο θέμα θα απορροφούσε τη σκέψη κάθε σκεπτόμενης ύπαρξης. Κατειλημμένοι από ένα μαζικό παραλήρημα, και μια ομαδική υστερία, όλοι οι θεατές εκείνο το βράδυ, βγήκαν στους δρόμους και χόρευαν μέχρι το πρωί…
2.
Υπάρχουν ισχυρές αναταράξεις στις διακυμάνσεις της αβεβαιότητας. Ζωηρές εξάρσεις στις ρυθμικές εκφάνσεις του εφήμερου. Πνοές ανήσυχης σκέψης που μοιάζουν με αεικίνητα σμάρια μελισσών. Που σπασμωδικά παλινδρομούν στις ατέρμονες αναζητήσεις της ματαιότητας.
Η φαντασμαγορικά φωτισμένη γέφυρα του Μπρούκλιν - ελάχιστα χρησιμοποιούμενη πλέον - αποτελούσε, ακόμα και σήμερα, ένα προσφιλές μπακγκράουντ του Νεοϋρκέζικου skyline.
Από το ύψος του ορόφου και μέσα από την τεράστια τζαμαρία, με τα dimmer φωτισμού στο μίνιμουμ, είχαν μια καθαρή πανοραμική θέα της, μαζί με το Λονγκ
«Panem et circenses: Άρτον και θεάματα.» Είπε με προβληματισμένο ύφος ο Ντάμπα, αναφερόμενος σ’ εκείνες τις στιγμές της πρώτης παρουσίασης του Εύθεου, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από τη θέα. «Και εμείς, είμαστε ένα κομμάτι του σόου.»
«Τυπική περίπτωση κατά την οποία δεν υπάρχει καλό χωρίς αντίστοιχο κακό. Και είχαμε όλοι συμφωνήσει ότι ο κόσμος έπρεπε να μάθει για τον Εύθεο. Σίγουρα αυτό αποτελεί μια στοιχειώδη ασφάλεια και για τον ίδιο. Έτσι τουλάχιστον, δεν είναι πλέον αποκλειστικό κτήμα των εργαστηρίων μας, ούτε μυστική περιουσία της Κεντρικής Επιτροπής Συλλογής Κοσμικών Επιστημονικών Πληροφοριών, φυλακισμένη στο σκοτάδι και προορισμένη για ιδιωτική εκμετάλλευση.» Απάντησε η Λινέα.
«Ένιωσα περιστασιακά σαν κομμάτι του κατεστημένου κι αισθάνθηκα το βάρος μιας προσωρινής συνευθύνης για το τι προωθείται στον κόσμο. Ήταν μια αναγκαστική παραχώρηση από μέρους τους και παρουσιάστηκε σαν υπέρτατη προσφορά στην ανθρωπότητα. Φοβάμαι ότι και αυτή η περιοδεία θα εξελιχθεί σ’ άλλο ένα σόου για λαϊκή κατανάλωση. Υπάρχει κι αυτή η ανεπιθύμητη σύμπτωση, όλα τα μέρη που έχουμε επιλέξει και που εξυπηρετούν την ανάκαμψη του Εύθεου, να περιέχονται στις προβληματικές γεωπολιτικές συντεταγμένες του πλανήτη.» Συνέχισε ο Ντάμπα.
Η Λινέα επιχείρησε να τον καθησυχάσει, όντας όχι τόσο σίγουρη η ίδια.
«Θα το αποφύγουμε όσο γίνεται.» Είπε άτονα.
«Ο κόσμος είναι διαθέσιμος. Αρπάζεται εύκολα απ’ αυτό που του δίνεται. Διανύουμε μια φάση διεθνούς κοινωνικής αναστάτωσης. Το κακό είναι πως απουσιάζει η
«Ζούμε την εποχή του απόλυτου φιλοσοφικού ελλείμματος, φίλε Ντάμπα.» Είπε ο Έρμπαν, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη και αφήνοντας έναν μικρό στεναγμό απογοήτευσης. «Είμαστε όλοι βυθισμένοι σε μια ψευδαισθητική αντίληψη του κόσμου. Στις αρχές της χιλιετίας, η ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση επέτρεψε σε κάποιους να υποθέσουν πως το μέλλον ανήκει στον homo universalis. Τον ολοκληρωμένο, τον πολυσχιδή, τον σφαιρικό άνθρωπο. Τι αυταπάτη! Γιατί τελικά, προσηλωμένοι και αποσπασμένοι, ο καθένας στο επαγγελματικό αντικείμενό του - με τεράστιες απαιτήσεις για ολοένα περισσότερη ειδική γνώση - αδυνατούμε να προεκτείνουμε τη σκέψη μας και να αναπτύξουμε παράλληλες δεξιότητες. Να διευρύνουμε και να εξελίξουμε την ανθρώπινή μας φύση. Έχουμε γίνει ανυποψίαστοι ευδαιμονιστές, εγκλωβισμένοι στην ατομικότητά τους, που αναπαράγουν με ασυνείδητη συνέπεια και αβασάνιστη υποταγή το σύστημα. Έχοντας εξασφαλίσει το καταναλωτικό μας μέρισμα, εδραιώσαμε το επιδιωκόμενο: Μια στρεβλή φύση, που αρκείται στο να τρέφεται με ανεπεξέργαστες μικροηδονές, ανήμπορη να εμβαθύνει στα υπόλοιπα. Αν όχι ακριβώς έτσι, τουλάχιστον υπνωτισμένη και ανίκανη να συλλάβει, να προσεγγίσει αναλύοντας ηθικολογικά και να αναδείξει την πραγματικότητα πίσω από την επιφάνειά της. Το χειρότερο είναι πως το μέτρο της ευδαιμονίας μας είναι ο πόνος και η δυστυχία των άλλων.»
«Ακριβώς τούτη τη στιγμή, η Παγκόσμια Κυβέρνηση χρειάζεται ένα μαγικό τρυκ για να ελέγξει την κατάσταση.» Παρατήρησε επιβεβαιωτικά η Κιμ. «Χάος επικρατεί σχεδόν σ’ όλον τον πλανήτη. Στην νοτιοανατολική Ασία πριν από λίγες μέρες, σημειώθηκαν επιθέσεις σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες. Στο Μπαγκλαντές, στο Πακιστάν και στις Φιλιππίνες, η κατάσταση είναι τεταμένη.»
«Η κατάσταση χειροτερεύει τις τελευταίες δεκαετίες.» Πρόσθεσε ο Ζολντ. «Από το 2339, μετά την ανακήρυξη του μεγαλύτερου μέρους της Αφρικής ως Πάρκου της Ανθρωπότητας και ταυτόχρονα της Μαδαγασκάρης, της Ινδονησίας, της Ανταρκτικής, μέρους της Ν.Α. Ασίας, μέρους της Ν. Αμερικής και της Ν. Ζηλανδίας ως Κλειστών
Οικολογικών Πάρκων - με την προϋπόθεση της οικονομικής συντήρησης από την υπόλοιπη ανθρωπότητα - είχαμε ένα καινούργιο τοπίο στην παγκόσμια κατάσταση. Υποσχέσεις για πλήρη αναστροφή της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη. Ελπίδες για εξίσωση των εθνών στο δικαίωμα της ευημερίας. Με την κρίση όμως στην παγκόσμια παραγωγή τροφίμων που άρχισε το 2239 και την επακόλουθη οικονομική κατάρρευση του 2240 που κράτησε αρκετά χρόνια, αδράνησαν και έμειναν ανεφάρμοστες οι διεθνείς συμφωνίες. Οι νέοι συσχετισμοί στο επίπεδο της παγκόσμιας εξουσίας, οδήγησαν στην μονομερή αναθεώρηση αυτών των υποσχέσεων. Σήμερα οι εκτεταμένες αυτές περιοχές του πλανήτη, τελούν υπό συνθήκες πλήρους εγκατάλειψης και απομόνωσης. Η πείνα θερίζει ζωές, οι συνθήκες διαβίωσης είναι πιο πρωτόγονες και σκληρότερες από ποτέ, αλλά η Παγκόσμια Κυβέρνηση αδιαφορεί, επικαλούμενη την ανάγκη του ΄΄πολιτισμένου κόσμου΄΄ για αποκατάσταση και σταθεροποίηση, πριν δηλώσει έτοιμη να ανταποκριθεί και πάλι στις ανάγκες στήριξης αυτών που εξαπάτησε τότε.»
«Τις τελευταίες μέρες, δημιουργήθηκε μια οργάνωση απεγνωσμένων συνανθρώπων μας σ’ αυτές τις περιοχές, που αυτοαποκαλούνται Ευθεϊστές. Πιθανολογούμε όλοι σε τι προσδοκούν. Στις συνειδήσεις τους ο Εύθεος παίρνει, εξ αιτίας της μορφής του, συμβολιστικές διαστάσεις, ταυτισμένος με παγκόσμια κοινά αρχέτυπα. Τον βλέπουν σαν κάποιον υπερκόσμιο σωτήρα. Σ’ αυτό συντελεί και το μυστηριακό περίβλημα της αστρικής του προέλευσης.» Συμπλήρωσε η Σαχά.
«Κενυάτες Ευθεϊστές αν δεν το μάθατε χθες από τις ειδήσεις,» τους πληροφόρησε ο Έρμπαν «και ασιατικής καταγωγής Μαχητές των Δικαιωμάτων, συγκρούστηκαν χθες με τμήματα τάξης σε αιματηρά επεισόδια στην Μομπάσα. Οι συγκρούσεις πυροδότησαν πολεμικό κλίμα στο Ναϊρόμπι και την Καμπάλα. Αντίστοιχο κλίμα μεταφέρουν οι ανταποκριτές και από άλλες χώρες της Αφρικής εκτός από την Κένυα.»
Η Αντρίς, άλλαξε θέμα.
«Αυτό που με απασχολεί προσωπικά αυτή τη στιγμή,» είπε, «είναι πως ο Εύθεος δεν έχει συνέλθει ακόμα. Είναι καταβεβλημένος και σχεδόν αμίλητος, όπως στο διάστημα του αρχικού σόκ. Θα έλεγα ότι ακόμα και το δέρμα του δεν είναι πια τόσο φωτεινό.
«Συγκεντρωθήκαμε εδώ, περιμένοντας μια οριστική απάντηση την προκαθορισμένη ώρα. Έχουμε οργανώσει με κάθε λεπτομέρεια το ¨τουριστικό΄΄ πρόγραμμα του Εύθεου.» Είπε η Λινέα. «Δάση της βροχής, κατά μήκος των Τροπικών του Αιγόκερω και του Καρκίνου. Τα μέρη που, από το 2239 όπως είπε ο Ζολντ, έχουν ανακηρυχτεί σαν Οικολογικά Πάρκα της ανθρωπότητας. Το δυνατόν πιο οικείο περιβάλλον για τον Εύθεο, η πιο κοντινή αναπαράσταση της Τρίτης Εδέμ. Εκεί που ελπίζουμε όλοι ότι θα συνέλθει από τις εξουθενωτικές επιπτώσεις της τρίχρονης αιχμαλωσίας και της ταλαιπωρίας του. Το έχουμε υποβάλλει στην αρμόδια επιτροπή της Υπηρεσίας Ασφάλειας Πολιτών του Υπουργείου Παγκόσμιας Τάξης, όπως μας ζητήθηκε, έγκαιρα, εδώ και δυο εβδομάδες. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιο κενό. Δεν γίνεται να μην μας χορηγήσουν την άδεια. Είχαν ρητά δεσμευτεί και κυρίως, τους βολεύει αφάνταστα, όπως ο Ντάμπα παρατήρησε. Επίσης, μην ξεχνάτε την προσωπική μου εμπλοκή.» Σημείωσε γελώντας με προσποιητό κομπασμό. «Μου είχαν αντιπροτείνει εικονικά τρισδιαστατικά – πολυαισθησιακά ταξίδια τουριστικών πρακτορείων. Η απαράμιλλη τεχνική ικανότητα λόγου και η επιστημονική πειθώ μου, μαζί με την ακαταμάχητη φυσική γοητεία μου οπωσδήποτε, θεωρώ πως τους έπεισαν. Είμαι αισιόδοξη. Αλλά έφτασε περίπου η ώρα. Ας ανοίξουμε τον δέκτη.»
Ο Ντάμπα, δικό του ήταν το διαμέρισμα - παλιότερα επιστημονικό εργαστήρι - πρόφερε μια λέξη κωδικό και χτύπησε τα δυο του δάκτυλα. Ο ολογραφικός δέκτης, τους τύλιξε μ’ ένα απαλό κοραλί φως. Ο Ντάμπα δεν τον άφησε να λειτουργήσει στις συμβατικές συχνότητες των παγκόσμιων προγραμμάτων εκπομπής. Τον γύρισε, με ένα δεύτερο ηχητικό σινιάλο, σε κατάσταση αναμονής στην δική του προσωπική συχνότητα. Καθώς κανένα σήμα επαφής δεν ήταν ακόμα ενεργό, αυτόματα η προεπιλεγμένη λειτουργία εμφάνισε ανάμεσά τους τα μέλη του Κουαρτέτου Κρουστών και Έγχορδων του Μανχάτταν να παίζουν - σε ήπια ένταση - μουσική δωματίου, μια απαλή σύνθεση για μελοκύμβαλλο και βιολέρα.
Όταν ο κομισάριος Ντην, εισέβαλε στη συχνότητα, σίγησαν, υποκλίθηκαν και εξαφανίστηκαν σβήνοντας σταδιακά.
Το χαμόγελο του κομισάριου ήταν πλαστικό, ήταν όμως χαμόγελο. Οι λέξεις του δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία για κανέναν, μόνο το τελικό νόημα. Και μόλις τελείωσε, το κοραλί φως δεν ήταν πια κοραλί. Είχε υποκατασταθεί από ένα γλυκό πράσινο της ελπίδας.
3.
Υπάρχουν κόσμοι από φως στη σιωπή. Συναισθηματικές αποχρώσεις στο λυκόφως. Τόποι που μετεωρίζονται ανάμεσα στους πόλους των κοσμικών συμβάντων. Που κυλούν ήρεμα στα παράλληλα ποτάμια του χρόνου.
Ώρες ο ήλιος που σβήνει στο φιλί του με το νερό. Επιβραδύνει την πορεία του και επιμηκύνει τις στιγμές της δύσης. Οι καλαμένιες καλύβες των Ούρος στη λίμνη Τιτικάκα, φλέγονταν από τους πορφυρούς του μύδρους.
Στην χορταρένια πιρόγα, η Τζέλακ, μια περήφανη Αϋμάρα, βύζαινε το μωρό της στοργικά, καθώς ο αόρατος Βιρακόχα, χάιδευε προστατευτικά τα μαύρα μαλλιά της. Στο πρόσωπό της έλαμπε μια γνήσια ευτυχία.
Ώρες γαληνεμένου στοχασμού. Ώρες που ο κόσμος, απαλά μενεξεδής, εξαϋλώνεται μέσα στον ήχο της σιωπής.
Ο Εύθεος μιλά σπάνια. Όταν μιλά, η φωνή του είναι μουσική σε απαλούς τόνους. Οι λέξεις του, κελαρυστοί ήχοι ενός εξωτικού φλάουτου. Ανοίγει τα λευκά φτερά του, απλώνει το γαλάζιο του βλέμμα τις στιγμές τούτες του δειλινού, η αύρα του διαχέεται σαν ζωτική ακτινοβολία δημιουργίας.
Το λεπτό ζεστό χέρι της Λινέα ακουμπά την παλάμη του Εύθεου. Αν υπάρχει κάτι που θ’ άξιζε να μεταφραστεί, σκέφτεται εκείνη, είναι η σκέψη και το συναίσθημά του. Μα πάλι, θα’ ταν φτωχό, ανεπαρκές, να περιγράψει αυτό που νοιώθει σαν τον ακουμπά και τον παρατηρεί. Περιττό, δίπλα σ’ αυτό που αισθάνεται να γεμίζει την ύπαρξή της,
καθώς απ’ την παλάμη του Εύθεου ρέει και περνά στα δάκτυλά της ο γλυκός παλμός της ζωής, τόσο πλούσιος σε φορτία, πέρα από κάθε αίσθηση και πάνω από κάθε εμπειρία. Γεμάτος φως και ηρεμία…
Ο Ραεζάμ, ο ιχνηλάτης Κέτσουα, δέσποζε όλη την επόμενη μέρα όρθιος μέσα στο πέκε-πέκε, μια ηλεκτροκίνητη απομίμηση παλιάς μηχανοκίνητης πιρόγας, στην πορεία τους στον ποταμό Ταμποπάτα και μετά στον Μάντρε Ντελ Ντίος, προς το Εθνικό Πάρκο Μανού. Δεν μιλούσε πολύ, τους έλεγε μόνο τα απαραίτητα και ο Εύθεος έδειχνε να τον συμπαθεί, ίσως για την αυθεντικότητά του, την ανεπιτήδευτη φυσικότητα και τον τρόπο με τον οποίο φαινόταν να σέβεται τη φύση. Ο Εύθεος ζούσε ξανά στην Τρίτη Εδέμ. Ήχοι γνωστοί από πουλιά και έντομα έσπαζαν την σιγαλιά του τοπίου. Καθώς έφτασαν μέσα από τον ποταμό στην ζώνη Ταμποπάτα Γκαντάμο, γνωστή για τη χαρακτηριστικά πιο μεγάλη ποικιλία ειδών θηλαστικών, δένδρων, εντόμων και πτηνών στη γη, στην καρδιά του Περουβιανού τροπικού δάσους, με την πιρόγα να πλέει αθόρυβα στις γαλήνιες κοίτες του ποταμού, ένα βαθυκίτρινο στρογγυλό φεγγάρι είχε ανατείλει πάνω από τα δέντρα της ζούγκλας στην κατεύθυνση των υψίπεδων του Κούζκο. Αντανακλούσε το φως του πάνω στο νερό. Ο Εύθεος έλαμπε κι αυτός στη δική του λευκογάλανη αύρα…
Στο Ιγκουασσού, η λεκάνη απορροής του Παρανά θύμισε έντονα στον Εύθεο την μικρή του κοιλάδα . Το μέγεθος και η έκταση των καταρρακτών, του φάνηκε ασύλληπτη. Έμεινε ώρες πολλές να τους παρατηρεί εντυπωσιασμένος, καθισμένος στο ύψος των βράχων στα κράσπεδα του γκρεμού, χωμένος στο δροσερό τροπικό πράσινο τοπίο. Ύστερα πέταξε σαν τεράστιο λευκό πουλί μέσα στα σύννεφα των σταγόνων τους. Τίναξε μετά τα φτερά του καταβρέχοντας τη Λινέα που προσπαθούσε να μιλήσει μ’ ένα πολύχρωμο τουκάν. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκείνες τις στιγμές, παρά μόνο αίσθηση αποφόρτισης, ηρεμίας και ανέμελης ξεγνοιασιάς…
Το πλατύ πράσινο φύλλο, τυλιγμένο σαν φαρδύ χωνί και φορεμένο σαν καπέλο στο κεφάλι του Ντόνγκα, έμοιαζε να περικλείει ένα μακρόστενο κρανίο, σαν κι αυτά που συναντά κανείς στις Αιγυπτιακές τοιχογραφίες των πυραμίδων. Ο Ντόνγκα φάνταζε έτσι αφύσικα δολιχοκεφαλικός και λίγο πιο ψηλός, γι’ αυτό δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Σαν γνήσιος Μπάκα, από τους ελάχιστους εναπομείναντες πλέον στο δάσος της βροχής στο νοτιοανατολικό Καμερούν, γνώριζε πολύ καλά την τέχνη του
Ο ήχος του νερού που κυλούσε σταθερά ορμητικό στα γκρίζα πανάρχαια βράχια, πρόσφερε τον χρονισμό σ’ αυτόν τον ρυθμό και η τοξωτή άρπα του Γκομ με μελωδικούς τόνους έδινε μια κομψή διάσταση στην αντίστιξη της πολυφωνικής
χορωδίας, που με επαναλαμβανόμενες αυτοσχεδιαστικές παραλλαγές καλούσε τη φύση και τα πνεύματά της. Μια μικρή γιορτή και συνάμα μια παλμική προσευχή.
Το δάσος της βροχής απορρόφησε τους ήχους, διαχέοντάς τους ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα, συναθροίζοντας μυστικά κρυμμένες μορφές κι αόρατες παρουσίες, που αποκρίθηκαν με μικροδονήσεις.
Το θρόϊσμα των ψηλών δέντρων, το κελάρυσμα του νερού, ο βόμβος των μικροζωών, σαν ενιαία άυλη οντότητα ανέβαινε ανάλαφρα προς τα πάνω σκαρφαλώνοντας στις τριχιές των επίφυτων κι ύστερα, πηδώντας στις κορφές των δέντρων, πάσχιζε να ξεφύγει από το δάσος προς τον ουρανό. Ο Εύθεος πετώντας κάπου λίγο ψηλότερα, έγινε αποδέκτης ενός συμπλέγματος ικεσίας και ύμνου. Μπορούσε να ακούσει τον αρμονικό διάλογο της φύσης και των πλασμάτων…
Ο θολός Χσιάο Πράϊα, χώριζε στα δυο την Μπανγκόκ. Κουβαλούσε λάσπη από την ενδοχώρα, στη θάλασσα της Ταϋλάνδης και χρύσιζε καθώς αντανακλούσε τις ηλιαχτίδες. Από ψηλά, μέσα από το σκούτερ μαγνητικού πεδίου, ο Εύθεος είχε μια πανοραμική θέα της πόλης. Στις όχθες του ποταμού και στα πλωτά του κανάλια, τσίγκινα σκουριασμένα και ξύλινα παραπήγματα, λειτουργούσαν σαν υπαίθριες αγορές. Πολύχρωμες βάρκες, με ιδιότυπες εξωλέμβιους, προσέγγιζαν τουρίστες πουλώντας εξωτικά τοπικά φρούτα και σούπες σερβιρισμένες μέσα από παραδοσιακές χύτρες που άχνιζαν. Ημίγυμνα παιδιά, βουτούσαν στη λάσπη του ποταμού για να παίξουν ή να δροσιστούν. Ή ίσως να ξεπλυθούν και ταυτόχρονα να καλύψουν τα κορμιά τους μ’ ένα αδιόρατο χρυσαφί αμάλγαμα.
Σε κάμποση ώρα, ακολουθώντας τους γήινους μαγνητικούς μεσημβρινούς, τα σκούτερς μαγνητικού πεδίου έφτασαν στα βορινά τσάνγκουατς. Επίδοξοι εξερευνητές καβαλούσαν ελέφαντες, σε περιηγήσεις στην πυκνή υποτροπική ζούγκλα, ταϊζοντάς τους μπανάνες και γελώντας ηχηρά, ενώ υδροχαρείς τουρίστες επιδίδονταν σε ράφτινγκ στα ασφαλή νερά των ποταμών.
Αργότερα, όσο ήταν ακόμα απόγευμα στο Πουκέτ, στις παραλίες με τη μαγκρόβια βλάστηση, ο Εύθεος, καθισμένος σταυροπόδι στην αμμουδιά, κοιτούσε με περίσκεψη τις κυματικές διαθλάσεις του ηλιακού φωτός στα γαλήνια τυρκουάζ νερά.
Δεν υπήρχε τίποτα να εμποδίζει την ανάκαμψη και την ευφορία του Εύθεου. Ή, τουλάχιστον, έτσι ήλπιζε η Λινέα.
4.
Υπάρχουν σκιές στα θλιμμένα βλέμματα. Ζοφεροί οιωνοί στα πικρά χείλια της απόγνωσης. Μαύρες φωτιές που θεριεύουν την οργή . Που συντηρούν κρυφά αρχέγονα έντονα πάθη.
Η νύχτα πίσω στην Μπανγκόκ, ήταν για τον Εύθεο μια αντίφαση και μια δοκιμασία. Παγόδες και παλάτια, ο ναός του χρυσού Βούδα, ταϋλανδέζικοι χοροί από έφηβα κορίτσια με ελκυστική κινησιολογία και χοντροί ασπρουλιάρηδες που επιχειρούσαν ν’ αγοράσουν ανήλικες με φτηνά τιμήματα.
Ο Εύθεος, σκοτείνιασε. Αισθάνθηκε τις ασυντόνιστες δονήσεις ενός αλλοπρόσαλλου κόσμου να συγκρούονται συνθέτοντας μια αλλόκοτη συνισταμένη.
Κοίταξε τον τύπο με τα μαύρα γυαλιά που ρουφούσε δήθεν αδιάφορα το αλκοολούχο ποτό του και προσήλωνε λάγνες ματιές στα φιδίσια ημίγυμνα κορμιά. Ήταν ο ίδιος που πετούσε φρούτα στις μαϊμούδες στο πάρκο Μανού. Ο διπλανός του, που του ψιθύριζε εμπιστευτικά στο αυτί, ήταν που φωτογράφιζε λεμούριους και μπαομπάπ δίπλα τους στην Μαδαγασκάρη. Ένας τρίτος της παρέας, που συναλλασσόταν με μια μασέζ σιάτζου για τα περαιτέρω, δοκίμαζε ρανον’αμπάνγκο στην υπαίθρια αγορά του Ανταναναρίβο, την ώρα που η Λινέα αγόραζε μόφο για επιδόρπιο.
Η Λινέα, παρατηρούσε τον Εύθεο. Καταλάβαινε πως αντιλαμβανόταν την στενή παρακολούθηση. Κάτι που εκείνη ήλπιζε πως θα γινόταν με περισσότερη διακριτικότητα.
Εντάξει. Να ένα παιχνίδι να διασκεδάσει τις εντυπώσεις του: Ο Εύθεος θα βουτήξει στο κενό, ξεφεύγοντας δήθεν από την Κιμ, από τον πρώτο από τους πανύψηλους δίδυμους πύργους Πετρόνας στην Κουάλα Λουμπούρ. Οι τρείς τους θα τρέξουν στο περβάζι του πύργου αναστατωμένοι, μην ξέροντας πώς να αντιδράσουν. Ο Εύθεος
θα πετάξει στον άλλο πύργο και θα συναντήσει τη Λινέα. Θα γελάσουν κι οι δυο που θα τους βλέπουν σαστισμένους να τσακίζονται να τους ξαναβρούν…
Θα ανακατωθούν με τον κόσμο στο Μπρουνέϊ. Ο Εύθεος θα γίνει στόχος της λατρείας των μαζών, όπως στο Γιαουντέ. Εκείνοι θα πασχίζουν να τον πλησιάσουν και καθώς σχεδόν θα είναι αποκλεισμένος μέσα στη λαοθάλασσα, θα τρελαθούν από την αγωνία τους αναλογιζόμενοι ότι είναι πιθανό να χάσουν την άμεση επαφή…
Στο Σαμπά, ο Εύθεος έμεινε έκθαμβος από τις χιλιάδες πυγολαμπίδες που φώτιζαν το ποτάμι, ενώ η Λινέα δεν νοιαζόταν διόλου πια αν ανάμεσα στις φυλλωσιές, τρείς κρυμμένοι γελοίοι κατάσκοποι κινδύνευαν από δήγματα εντόμων και ερπετών, προκειμένου να εξακολουθήσουν να δίνουν αναφορές για την κάθε λεπτομέρεια.
Η Χάσνα, η Μαλαισιανή οδηγός τους, έβαλε ξαφνικά τις φωνές, δείχνοντας προς το μέρος τους. Κάποια θεία δίκη είχε αποφασίσει να ξεφύγει από τα όρια του χιούμορ και είχε στείλει μια κόμπρα να τσιμπήσει τον μόνιμο διοπροφόρο στο πόδι. Η Λινέα και ο Εύθεος έτρεξαν προς το μέρος του. Πεσμένος στο χώμα εμφάνιζε σπασμούς και εκδήλωνε έντονα συμπτώματα δύσπνοιας. Ο Εύθεος δεν έχασε χρόνο. Ακούμπησε τον τύπο στην χτυπημένη του γάμπα με το ένα του χέρι, ενώ με την παλάμη του άλλου χεριού του ακούμπησε στο δικό του στέρνο. Σαν να ήθελε να του μεταδώσει τους σφυγμούς της δικής του καρδιάς. Εκείνος συσπάστηκε σαν να τον διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα και σε λίγα δευτερόλεπτα η αναπνοή του άρχισε να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Είχε σαστίσει και ήταν φανερό ότι προσπαθούσε να ισορροπήσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, χωρίς να το κατορθώνει άμεσα.
Η Λινέα βρήκε την ευκαιρία να ξεσπάσει.
«Κατάσκοποι της συμφοράς, ανίκανοι κρετίνοι, απίθανη η εκπαίδευσή σας. Γυρίστε πίσω και πείτε στις μυστικές υπηρεσίες σας να μας αφήσουν ήσυχους για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Δεν καταλαβαίνετε πόσο κακό του κάνετε; Και δεν διαπιστώσατε ακόμα πως δεν κινδυνεύετε να τον χάσετε; Αυτόν ή εμάς;»
«Δεν… δεν είμαστε της… εε, της μυστικής υπηρεσίας καλή μου.» είπε τραυλίζοντας ο ανανήψας, σε μια έξαρση ειλικρίνειας τροφοδοτημένης από την ευγνωμοσύνη του.
Ο δεύτερος της παρέας συμπλήρωσε:
«Είμαστε εδώ για την ασφάλειά σας. Γι αυτό έπρεπε να είμαστε κοντά σας. Δουλεύουμε για λογαριασμό της Torath - Ασφάλειες επενδύσεων.»
«Α!» έκανε η Λινέα. «Δηλαδή;»
«Μα πώς;Τι;» Αναρωτήθηκε η Λινέα. «Αλλά ας συνεχίσουμε καλύτερα κάπου αλλού.»
Η πολύ θερμή νύχτα είχε προχωρήσει. Στο μεγάλο μπαλκόνι του δωματίου του ξενοδοχείου τους στο Κότα Κιναμπαλού, οι ‘προστάτες’ του Εύθεου ανταποκρίνονταν στην αποστολή τους με τον καλύτερο τρόπο: Βρίσκονταν, απόλυτα συνεπείς, σε απόσταση αναπνοής από εκείνον. Ταυτόχρονα η συγκυριακή τροπή, τους επέτρεπε να εκδηλώνουν μια πιο ανθρώπινη συμπεριφορά, προβαίνοντας σε κάτι σαν εξομολόγηση και την ίδια στιγμή να αναβαθμίζουν τη δουλειά τους σε λειτούργημα.
«Ο έμμεσος εργοδότης μας είναι η Youth Biolabtec, μείζων χορηγός του ‘project Εύθεος’.» Είπε ο διοπτροφόρος, που είχε επί τέλους βγάλει τα μαύρα γυαλιά του. «Η Biolabtec κατ’ αρχάς, επιθυμεί να διασφαλίσει την επένδυσή της και τα οικονομικά της συμφέροντα. Έχει συνάψει συμφωνία για τα δικαιώματα επί των επιστημονικών οφελών που θα προκύψουν από την έρευνα. Αλλά υπάρχουν κύκλοι, ακόμα και μέσα στην παγκόσμια κυβέρνηση, που θα τους συνέφερε να δημιουργηθεί ένα διεθνές ρεύμα θρησκοληπτικού φανατισμού γύρω από τον Εύθεο, σαν αντιπερισπασμός στη γενικευμένη αντίδραση , για να αποσπαστούν οι μάζες σε λιγότερο επικίνδυνες διεξόδους, εκτονώνοντας την κρίση. Και άλλοι, πιο ακραίοι, που θεωρούν πως αφού συμβεί αυτό, μια δολοφονία από κάποιον δήθεν φανατικό παράφρονα, θα
Τώρα η Λινέα συνειδητοποιούσε πως υπήρχε και μια προσωπική απειλή για τον Εύθεο. Και εκείνος σίγουρα αντιλαμβανόταν κάθε χροιά της κατάστασης. Τον είχε ξαναδεί σκεφτικό, προβληματισμένο και σ’ άλλες στιγμές της περιοδείας τους. Στο Μανού, όταν ένα αιλουροειδές κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος μιας ομάδας τουριστών και οι οδηγοί το πυροβόλησαν με υπνωτικές – έτσι τους είπαν - βολές. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εκείνον. Στο Γιαουντέ, την πρωτεύουσα του Καμερούν, ενδιάμεσο σταθμό προς την Μαδαγασκάρη, όταν οι διαδηλωτές τον είχαν ασφυκτικά περικυκλώσει και του ζητούσαν βοήθεια με απόγνωση, για να απομακρυνθούν τελικά ξυλοκοπημένοι από τους τηρητές της τάξης. Στην Μπανγκόκ, όταν ήταν αυτόπτης μάρτυς στα παζάρια της λευκής σάρκας των ανηλίκων. Στις στερεοσκοπικές αναμεταδόσεις των ειδήσεων, όταν προσηλωνόταν με έκδηλη αναστάτωση στις αιματηρές ταραχές. Υπήρχε πάντα παρούσα μια αντίθεση, μια εικόνα που επιχειρούσε να ακυρώσει το ήρεμο συναίσθημα που απέρρεε από τις όμορφες εικόνες.
Έκανε με τη σειρά της μια αυτόματη ανασκόπηση, έναν απολογισμό γι’ αυτά που εισέπραττε ο Εύθεος: Ένας κόσμος γεμάτος ένταση και αντιθέσεις, χαρακτηρισμένος από φυσικά στοιχεία, ένστικτα και συμπεριφορές που όριζαν ένα περιβάλλον άγρια ανταγωνιστικό. Ένας κόσμος προβληματικός και απειλητικός. Η αντιληπτική οξύτητα του Εύθεου, η παρατηρητική του οξυδέρκεια, η συνθετική του ικανότητα, ήταν αδύνατο να παραβλέψουν τη ζοφερή πραγματικότητα. Τον κίνδυνο που ελλόχευε σε κάθε γωνιά. Την απόγνωση στα θλιμμένα βλέμματα. Την οδύνη των καταφρονημένων. Την οργή των αδικημένων.
Ο Έρμπαν την τράβηξε απαλά από το μπράτσο παράμερα καθώς την είδε προβληματισμένη, ενώ ο Ζολντ και ο Ντάμπα προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν κι άλλες πληροφορίες από τους τύπους. Η Κιμ ήλθε κι αυτή κοντά.
«Τι έχεις Λινέα κορίτσι μου; Έλα, σε καταλαβαίνω. Κάναμε πάντως αυτό που νομίζαμε καλύτερο.» Της είπε. « Όπως είχες πει κι εσύ, δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό. Ο
«Ο Εύθεος περνά τις τελευταίες μέρες μια κατάσταση σόκ. Τα φτερά του, θα έχετε προσέξει, απογυμνώνονται σιγά – σιγά από τα πούπουλά τους. Σε λίγο καιρό θα μένουν πια μόνο μεμβράνες. Θα μοιάζουν με τα διάφανα φτερά μιας γιγάντιας πεταλούδας. Κι εκείνος θα είναι πια ένα τεράστιο ανθρωπόμορφο λεπιδόπτερο.»
Ο Έρμπαν κούνησε μόνο το κεφάλι, δηλώνοντας την αμηχανία του.
Την ίδια στιγμή…
Ο τρομερός θόρυβος από τζάμια που σπάζουν τους ξάφνιασε και σχεδόν ταυτόχρονα ένα πολύ δυνατό ωστικό κύμα που συνόδευσε μια εκκωφαντική έκρηξη μέσα σε λευκοκίτρινη λάμψη, τους πέταξε σχεδόν όλους κάτω. Μικρότερες εκρήξεις αμέσως μετά, δημιούργησαν ένα πολεμικό πανδαιμόνιο.
«Βομβίδα διασποράς!» Ακούστηκε η κραυγή του διοπτροφόρου.
Το αίμα της Λινέα πάγωσε ακαριαία. Βομβίδα διασποράς! Το φονικό όπλο που καθώς σκάει, απελευθερώνει δεκάδες ‘‘έξυπνα’’ βλήματα, τις λεγόμενες ‘‘σφήκες’’. Κάθε μια τους εφοδιασμένη με ευαίσθητους θερμοαισθητήρες, κατευθύνεται στοχεύοντας αυτόματα σε ζωντανά πλάσματα με οδηγό την θερμική τους εκπομπή. Καρφώνεται πάνω τους κι ύστερα εκρήγνυται με τη σειρά της. Μικρή, αλλά θανατηφόρα έκρηξη, αφού συμβαίνει μέσα σχεδόν στο σώμα, διαλύοντας στην κυριολεξία τις σάρκες του στο σημείο εκείνο. Όποιο θύμα δεν πεθάνει ακαριαία, πεθαίνει σε ελάχιστα λεπτά από την ακατάσχετη αιμορραγία. Ο φόβος των τύπων της Torath γινόταν αλήθεια.
«Θεέ μου!» Ήταν το μόνο που πρόλαβε να αναφωνήσει με τρόμο. Ύστερα έχασε τις αισθήσεις της…
5.
Υπάρχουν αναπάντεχες τροπές στους ορίζοντες της ελπίδας. Γεγονότα ασύμβατα με τις λογικές σειρές της ειμαρμένης. Απρόβλεπτες συγκυρίες που τροφοδοτούν τολμηρές εικασίες. Που απελευθερώνουν τους ορμητικούς ανέμους της φαντασίας.
Στο θολό φώς κινήθηκαν κάποιες σκιές. Κοντινά πρόσωπα απροσδιόριστα ακόμα, αλλά οικεία, ξεκαθάριζαν σιγά – σιγά.
«Έρμπαν;» Ψιθύρισε. Αισθανόταν ξαπλωμένη σε νοσοκομειακό κρεβάτι. Το κεφάλι της πονούσε.
«Ησύχασε Λινέα. Είσαι καλά. Δεν έχεις τίποτα.» Άκουσε τη φωνή του.
Το δεύτερο πρόσωπο ήταν η Σαχά.
«Ο Εύθεος;» Την ρώτησε η Λινέα με αγωνία.
«Μμμ… Ο Εύθεος είναι εντάξει. Την κοπάνησε μάλλον.»
«Πώς;»
«Έφυγε. Δεν ξέρουμε πού είναι.» Επανέλαβε η Σαχά χαϊδεύοντας τα μαλιά της. «Ίσως χτυπήθηκε λίγο στο ένα του φτερό, αλλά τίποτα το σπουδαίο. Πέταξε μόλις τέλειωσε το μακελειό, αφού σιγουρεύτηκε πως κανείς από εμάς δεν έπαθε κακό. Πληγώθηκε μόνο λίγο ο ένας από αυτούς της Torath. Όχι τίποτα σημαντικό. Δεν κινδυνεύει. Μια ‘‘σφήκα’’ έσκασε δίπλα στο κεφάλι του. Και εσύ απλά σοκαρίστηκες. Δεν έχεις παρά λίγες αμυχές. Για τον Εύθεο θα τα πούμε σε λίγο. Περιμένουμε ενημέρωση από την αστυνομία.»
«Καλά, τί θαύμα έγινε; Πώς τη γλιτώσαμε;» Αναρωτήθηκε η Λινέα.
«Μας έσωσε το γεγονός ότι καθόμαστε στο μπαλκόνι. Η θερμοκρασία έξω ήταν πάνω από τους σαράντα βαθμούς Κελσίου. Ο σερβιτόρος του ρουμ σέρβις ήταν ο επίδοξος δολοφόνος. Είχε τοποθετήσει τη βομβίδα στο ψυγειάκι του καροτσιού του για να την περάσει στο δωμάτιο απαρατήρητη. Μπήκε στο δωμάτιο με το πασπαρτού του, την όπλισε και την πέταξε στο μπαλκόνι, σπάζοντας το τζάμι. Οι κρύες ‘‘σφήκες’’ απελευθερώθηκαν απότομα σ’ ένα πολύ θερμό περιβάλλον, μάλλον πιο ζεστό από τα ίδια μας τα σώματα. Έτσι άρχισαν να σκάνε τρελά στον αέρα. Ευτυχώς.»
Η Λινέα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα μικρό γέλιο ανακούφισης.
«Ο σερβιτόρος συνελήφθη άμεσα. Δεν κατάφερε να ξεφύγει από την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Δεν έχει μιλήσει ακόμα. Αλλά και να μιλήσει, θα παρανοήσουμε από τις αλήθειες.» Συμπλήρωσε η Σαχά…
«Τα γεγονότα έχουν ήδη κάνει τον γύρο της Γης.» Είπε ο Διοικητής της Τήρησης τάξης του Σαμπά. «Η Παγκόσμια Κυβέρνηση δια στόματος κομισάριου Ντην, μας επέστησε την προσοχή να ψάξουμε με ιδιαίτερη μέριμνα και να αντιμετωπίσουμε με λεπτότητα το ζήτημα, οπωσδήποτε σε συνεργασία μαζί σας. Τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει μέχρι τώρα είναι τα εξής: Ο Εύθεος βιντεοσκοπήθηκε αργά χθες το βράδυ μετά την επίθεση, από τουρίστες, πάνω από την κορυφή του πύργου Τουν Μουσταφά. Μια μικρή ομάδα Νταγιάκ στη ζούγκλα Κιναμπατάγκαν τον είδε πολύ
«Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.» Είπε η Λινέα. «Μετά από τρία χρόνια απραξίας, τα φτερά του δεν αντέχουν για τόσο μεγάλες αποστάσεις. Είναι εδώ.»
«Τότε θα τον βρούμε, σας το υπόσχομαι.» Είπε ο διοικητής με περίσσια αυτοπεποίθηση. «Εν τω μεταξύ πρέπει να θυμηθώ να σας ενημερώσω ότι το απόγευμα σήμερα, καταφτάνει συνεργείο του ΙΝΝ. Θα μας βοηθήσει στην έρευνα διαθέτοντας μερικές ιπτάμενες κάμερες για τα πιο δύσβατα σημεία. Η Ρέϊνα μου είπε πως θα επικοινωνήσει μαζί σας μόλις φτάσει.»
Φυσικά ναι, το ΙΝΝ δεν θα μπορούσε να λείπει. Και μαζί, η απανταχού παρούσα Ρέϊνα. Σ’ αυτή τη φάση, η δημοσιότητα ήταν άκρως επιθυμητή. Θα απέτρεπε προς το παρόν νέες απόπειρες. Θα κρατούσε μακριά τους δολοφόνους…
Τον βρήκαν την τρίτη μέρα, βυθισμένο σε νάρκη, σε μια μικρή σπηλιά κοντά στην κορυφή του Κιναμπαλού, δίπλα σε μια στίβα από αποσαθρωμένα φύλλα. Στα χέρια του και στο πρόσωπό του, γύρω από το στόμα του, είχε πράσινα γλιτσερά υπολείμματα.
Το δέρμα του είχε αρχίσει να καλύπτεται με μια αραιή νηματοειδή πάχνη. Σε ορισμένα σημεία η πάχνη αυτή σχημάτιζε πλέξη. Ο Εύθεος είχε τα μάτια ανοιχτά, αλλά δεν φαινόταν να έχει καμιά επαφή με το περιβάλλον.
Η φασματοσκοπική και η χημική εξέταση του δείγματος της πάχνης έδειξε πολυμερισμένη κυτταρίνη.
«Αγνό καθαρό μετάξι. Ένα κουκούλι.» Συμπέρανε η Λινέα. «Τα φύλλα τον προμήθευσαν με την κυτταρίνη. Αφήστε τον μόνο. Χωρίς επιτήρηση.» Έδωσε εντολή. Παρέμεινε μόνο μια ιπτάμενη κάμερα να καταγράφει μεταδίδοντας την εικόνα σε κλειστό κύκλωμα…
«Παγκόσμια βραδινή εκπομπή αποκλειστικής μετάδοσης του ΙΝΝ από την Σαμπά. 17 Αυγούστου 2293, ώρα 09.30’ μμ. Μαζί μας, η Λινέα Καταλίν, η πιο αγαπημένη μορφή του Εύθεου.» Εκφώνησε η Ρέϊνα.
«Υπερβολές.» Είπε η Λινέα. « Ο Εύθεος αγαπά τα παιδιά. Κι εκείνα τον λατρεύουν σαν Άγγελο. Νομίζω πως το γιατί είναι προφανές.»
Η συζήτηση περιστράφηκε στα γεγονότα. Η Λινέα τα εξέθεσε με λεπτομέρειες. Ο κόσμος πρέπει να τα γνωρίζει όλα. Ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η παράλληλη σύνδεση με το κλειστό κύκλωμα, μετά από την άδεια της, έδειξε το καταφύγιό του. Κλεισμένος σ’ έναν ιστό πυκνά πλεγμένο, ένα τεράστιο κουκούλι, σάλευε ανεπαίσθητα ο Εύθεος.
Το κουκούλι, αμυδρά φωτισμένο από τον μικρό προβολέα της κάμερας, φάνηκε να τεντώνεται από την εσωτερική πίεση.
Στο εσωτερικό του κουβαλούσε το μαγικό σπέρμα της εξελικτικής μεταμόρφωσης του ανθρώπου.
«Έχετε ακουστά για τον Ηώσυιο τον Προφητικό;» Ρώτησε η Ρέϊνα τη Λινέα.
«Ασφαλώς. Εκείνον τον οραματιστή Προφήτη που ζούσε σ’ ένα νησί του Ελληνικού αρχιπελάγους, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα;»
«Ζούσε για την ακρίβεια σε σπηλιές στα νότια της Κρήτης. Μια από τις αμφιλεγόμενες προφητείες του, αναφέρει για το μέλλον του ανθρώπινου είδους.»
«Αυτή με την κοσμική χρυσαλίδα.» Είπε η Λινέα.
«Ακριβώς. Πείτε μας, βρίσκετε άστοχο τον συσχετισμό;»
«Όχι. Κοντά στον Εύθεο, η ευαισθησία μας οξύνθηκε. Παρατηρώντας τον, ανοίξαμε τους ορίζοντες του νου και της ψυχής μας. Διδαχτήκαμε για τη φύση μας και αναγνωρίσαμε στη δική του φύση, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και ανακούφιση, τις προοπτικές που αναδύονται για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Η εκτίμησή μας, μα πιο πολύ η ελπίδα μας, είναι πως το πέρασμα σ’ ένα άλλο επίπεδο πάνω από τον Homo Sapiens, η μετάβαση προς τον Homo Stellaris - τον Αστρικό Άνθρωπο - είναι σε εξέλιξη. Η ταχύτητα αντίδρασης και προσαρμογής του Εύθεου στο γήινο περιβάλλον, στη βάση του εξαιρετικά ευμετάβλητου και υπερευαίσθητου γονιδιώματός του, τον οδηγεί πολύ γρήγορα εκεί που η φύση οδηγεί τον σημερινό άνθρωπο. Για μας δηλαδή οι μεταλλαγές που υφίσταται ο Εύθεος είναι η πρώιμη αποκάλυψη της μελλοντικής εξέλιξής μας.»
«Εξελικτική μεταμόρφωση λοιπόν; Όπως η προνύμφη γίνεται χρυσαλίδα και μέσα από το κουκούλι της χρυσαλίδας βγαίνει η πεταλούδα; Και τι περιμένουμε τώρα;»
«Τον άνθρωπο που ταξιδεύει στ’ αστέρια χωρίς όχημα.» Απάντησε χαμογελώντας η Λινέα. «Ποιος μπορεί να περιγράψει με πειστικότητα μια εκδοχή για το μέλλον; Το παρελθόν, συχνά καταγεγραμμένο με λεπτομέρεια, θα χρησίμευε σαν ενδεικτική
¨Γένεσις 23 : Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη.΄
Σε κάθε περίπτωση πάντως, προσωπική μου πεποίθηση είναι πως αυτό που θα δούμε, είναι το μέλλον του ανθρώπινου είδους, όπως και ο Ηώσυιος προφήτεψε. Αυτό που χαράζεται από τις συνθήκες που μας περιβάλλουν και που αποτελεί το πεπρωμένο μας.»
Η συνέντευξη είχε τελειώσει ανάμεσα σε χειροκροτήματα. Η Ρέϊνα ευχαρίστησε την Λινέα και την συνόδευσε μέχρι την έξοδο. Η Λινέα ευχαρίστησε κι εκείνη με τη σειρά της και αποχαιρετώντας την, της έβαλε στην παλάμη ένα μικρό χαρτί. Ύστερα μπήκε στο σκούτερ μαγνητικού πεδίου που την περίμενε. Η Ρέϊνα κοντοστάθηκε γυρνώντας και ανοίγοντας το χαρτί διάβασε το περιεχόμενό του.
Απορημένη, ξανακοίταξε προς το μέρος της Λινέα. Εκείνη και το σκούτερ της είχαν γρήγορα γίνει ένα μικρό ακαθόριστο σημάδι ανάμεσα στα φώτα της νύχτας του Κότα Κιναμπαλού.
Στο χαρτί σημειωμένο χειρόγραφα υπήρχε ένα άλλο εδάφιο:
΄Γένεσις 24 : Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.΄ …
Η στερεοσκοπική μετάδοση επέτρεπε στη Λινέα και όλη την παρέα, να παρακολουθούν σαν να ήταν παρόντες σε απόσταση αναπνοής την πορεία της
Η Λινέα αποφάσισε: «Παιδιά, πρέπει να πηγαίνουμε σιγά – σιγά. Πριν κάποιοι αποφασίσουν, πριν από μας, να είναι παρόντες στην κρίσιμη στιγμή.»
Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και κρύα. Ο ουρανός προοιώνιζε βροχή. Στο βάθος του ορίζοντα από την βορειοδυτική μεριά, οι αστραπές άρχισαν να χαρακώνουν με βιολετιές λάμψεις το σκοτεινό μέτωπο του επερχόμενου μουσώνα.
Δυο ακόμα κάμερες είχαν προστεθεί, συντονισμένες πια με μια δορυφορική παγκόσμια ζωντανή μετάδοση. Ορδές από ανθρώπους μέσα στην ομίχλη, σταματούσαν υποχρεωτικά στα ξέφωτα, σε αρκετά μακρινή απόσταση, σταματημένες από τους τηρητές της τάξης. Η Λινέα και η παρέα της, η Ρέϊνα και τρείς του συνεργείου της, ο διοικητής και δυο αξιωματικοί, ήταν οι πιο κοντινοί παρατηρητές.
Μια μικρή κραυγή ξέφυγε ξαφνικά από τα χείλια της Ρέϊνα. Το κουκούλι τεντώθηκε για τα καλά και άρχισε να σκίζεται σ’ ένα του σημείο. Τα σκούρα δάχτυλα ενός χεριού φάνηκαν πρώτα. Τα γαμψά του νύχια έσκισαν με ευκολία άλλο ένα κομμάτι του κουκουλιού.
Ύστερα, μια προσωρινή ακινησία τους καθήλωσε σε κατάσταση προσμονής και αγωνίας.
Με μια τελική σύντομη κίνηση, το άνοιγμα στο κουκούλι απελευθέρωσε το περιεχόμενό του.
Ο Εύθεος ξεπετάχτηκε σκορπίζοντας απότομα γύρω τα υπολείμματα του μεταξένιου του νεκύδαλλου.
Βήματα οπισθοχώρησης και κραυγές δέους συνόδευσαν την εμφάνιση της μεγαλόπρεπης εβένινης σιλουέτας του. Η Λινέα ήταν η μόνη που έμεινε στη θέση της χωρίς αντίδραση.
Η λέξη που της ήλθε στο στόμα και που μπορούσε να δώσει μια περιγραφή για το πλάσμα που αναδύθηκε μέσα από το λευκό του σάβανο, ενώθηκε, καθώς την πρόφερε και έγινε ένα, με τον ήχο του κεραυνού που έπεσε δίπλα τους, αντιλαλώντας εκκωφαντικά στις πλαγιές του Κιναμπαλού. Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς.
Δυο τεράστια μαύρα γυαλιστερά φτερά, φολιδωτό φαιό δέρμα, κόκκινα μάτια που έλαμπαν απόκοσμα, νύχια και δόντια αρπακτικού, ήταν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του πλάσματος.
Τινάχτηκε μ’ ένα πλατάγισμα των φτερών του, μέσα από την μικρή σπηλιά, πέρασε σαν τον άνεμο της θύελλας πάνω από τα παγωμένα τους κεφάλια και όρμησε στον πηχτό ομιχλώδη αέρα.
«Εύθεε!» Του φώναξε μ’ όλη της τη δύναμη.
Το πλάσμα, σταμάτησε το πέταγμά του κι έμεινε για δευτερόλεπτα μετέωρο στον αέρα, χτυπώντας τα φτερά του με τρόπο που του επέτρεψε προσωρινή ακινησία. Γύρισε το κεφάλι του στην Λινέα και απάντησε με βραχνή, υπόκωφη και βροντερή φωνή που ξέφυγε με φιδίσιο συριγμό ανάμεσα από τα σουβλερά του δόντια:
«Βάφτισέ με ξανά, μωρό μου.»
Ύστερα ξαναχτύπησε τα μαύρα φτερά του με δύναμη και θόρυβο και εξαφανίστηκε πετώντας με ταχύτητα προς τα μολυβένια σύννεφα, ανάμεσα στη βροχή και τις αστραπές.
Υπάρχουν οντότητες που μαζεύουν κεραυνούς. Πλάσματα που κυνηγούν τις καταιγίδες. Μορφές, άφθαρτες στο χρόνο, που μοιάζουν με τεράστιες μαύρες πεταλούδες. Που ελλοχεύουν καραδοκώντας στις πανάρχαιες σκοτεινές κρυψώνες του φόβου.
