Κοσμολογική αντινομία
‘‘Ξεχνάς. Φοβάσαι πίσω να γυρνάς, αλήθειες να ζητάς σε λάθος χρόνους, στων αστεριών τους σκονισμένους δρόμους τη στάχτη της ψυχής σου να σκορπάς.’’
Διάβαζε ο Πρόμ από το “Full moons locked in drawers”, της ποιητικής ανθολογίας “Chara Mast: Tear drops on the stardust flowers. - London limited editions 2017”, την στιγμή που κάτι κινήθηκε στην άκρη του οπτικού του πεδίου, αποσπώντας τον και αναγκάζοντάς τον να διακόψει απότομα την προσήλωσή του.
Αυτό το κάτι, ήταν μια ξαφνική παρουσία. Υλοποιήθηκε αναπάντεχα από το πουθενά δίπλα του, αν μπορούσε να προσδιορίσει μ’ αυτή τη λέξη την εμφάνισή της. Είχε σώμα παλμικό, μορφή ακαθόριστη, γένος θηλυκό.
Γένος θηλυκό; Πώς του καρφώθηκε τώρα αυτό, πριν προλάβει να διακρίνει ανατομικές λεπτομέρειες; “Χμμ, μια Νεθεριανή”, σκέφτηκε σε δεύτερη φάση. Είχε ακούσει. Ποτέ δεν είχε δει. Κάθε μια τους ούτως ή άλλως ήταν διαφορετική, έλεγαν.
«Επιθυμία. Επαφή.» Οι λέξεις ήχησαν μέσα στο μυαλό του. Προέρχονταν από εκείνη και δεν ήταν καν λέξεις, παρά νοητικές εννοιολογικές-νοηματικές προβολές, συνοδευμένες από έναν γλυκό βόμβο στα όρια του φάσματος των υπόηχων, που του δημιούργησε μια ισχυρή αίσθηση ερωτικού καλέσματος. Κάπως έτσι πρέπει να καλούν και τα γιγάντια θηλυκά έντομα στον Ξέλορ Ζίμπου, κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου, δονώντας τις κεραίες τους.
«Τώρα μάλιστα!» Μονολόγησε. «Η ευγένεια, κορίτσι μου, απαιτεί πρώτα να ζητάς την άδεια να μπεις». Πρόσθεσε με δυσφορία. Δεν ήταν ακριβώς δυσφορία. Ήταν… Ήταν, ίσως, μια μικροενόχληση για τη διακοπή. Ή μήπως ούτε κι αυτό; Ένα ξάφνιασμα μάλλον. Εντάξει, όχι απαραίτητα δυσάρεστο. Ένα απλό ξάφνιασμα. Στο κάτω-κάτω πάει καιρός, πόσος άραγε, που…
«Εσύ. Πρώτα. Είσοδος. Νέθερ. Χώρος μου. Χαμόγελο. Πρόκληση. Αναστάτωση. Ενδιαφέρον. Αποδοχή. Χαμόγελο. Σειρά μου. Πρόκληση. Επιθυμία. Επαφή.»
Το σκέφτηκε λίγα δευτερόλεπτα. “Σίγουρα έχει δίκιο.” Είπε στον εαυτό του. “Εγώ ήλθα εδώ, απρόσκλητος στις εσχατιές του Γαλαξία.”
«Αλλά, δίνε μου λίγο χρόνο να σε μεταφράζω σωστά.» Είπε δυνατά, απευθυνόμενος σ’ εκείνη.
Η σιλουέτα της διαγραφόταν τώρα με έντονα ελκυστικές γυναικείες γήινες καμπύλες. Ήταν γυμνή, φυσικά.
«Λίγος χρόνος, πλήρης συντονισμός. Μετά, αποκατάσταση αλληλοκατανόησης.» Του είπε .
Εκείνος άκουσε και ένευσε συγκαταβατικά με χαρακτηριστικό τρόπο δείχνοντας ότι κατάλαβε, με το βλέμμα του παγιδευμένο στα εφηβικά λεμονάτα στήθη της.
«Μάλιστα. Πολύ καλύτερα τώρα. Λες πως σε λίγο θα μιλάμε κανονικά; Έξοχα. Μα, μου φαίνεσαι… Πολύ γήινη.»
«Είμαι ευπλαστική οντότητα.»
«Τώρα καταλαβαίνω γιατί λένε πως είσαστε διαφορετικές. Δανείζεστε μορφή από τις εικόνες μας και τη συνείδησή μας. Έτσι ο καθένας μας σας βλέπει αλλιώς.»
«Είναι αλήθεια πως μπορώ να πάρω όποια οπτική ή υλικοπλαστική μορφή επιθυμώ ή επιθυμούν οι επαφές μου, ώστε να εξασφαλίσω συμβατότητα επικοινωνίας. Όμως η διαφορετικότητά μου αφορά κυρίως στα υπόλοιπα οντολογικά στοιχεία της ύπαρξής μου. Και σχετίζεται με τα βιώματά μου. Είμαι διαφορετική ύστερα από κάθε επαφή.»
«Βιώματα;» Ρώτησε ο Προμ με απορία. «Νομίζω πως συνεννοούμαστε πια τέλεια.» Παρατήρησε ταυτόχρονα.
«Ερωτικά βιώματα. Σεξουαλικές επαφές.» Του απάντησε. Το εξέφερε με μια υποβόσκουσα λαγνεία που τον έκανε να σκιρτήσει. Οι στητοί της ώμοι έκαναν το κορμί της να προβάλλει ελαφρά μπροστά, σαν πολύτιμο προτεινόμενο δώρο. Οι εντυπωσιακές σε μέγεθος θηλές της ήταν έτοιμες να εκραγούν.
Νεθεριανές: Οι γαλαξιακές σειρήνες. Αυτή ήταν η φήμη τους. Ασκώντας μια ακαταμάχητη σαγήνη, προκαλούν άκρατο πόθο στους άμοιρους (ή μήπως αντίθετα πολύ τυχερούς;) ταξιδιώτες. Λένε πως το ερωτικό πάθος που προκαλούν είναι ανεξέλεγκτο και πως δεν μπορεί κανείς να τους αντισταθεί.
«Είναι άνοιξη στον Νέθερ;» Ρώτησε, με προφανή αμηχανία. Η απίθανη λεπτή της μέση, το τρυφερό υπογάστριο, οι τορνευτοί γλουτοί της…
«Εννοείς… Είναι πάντα άνοιξη στον Νέθερ. Υπάρχουν βέβαια παράλληλα ζεστά, γλυκά καλοκαίρια.»
Άνοιξη και καλοκαίρι, μαζί. Αν και δυσνόητη παραλληλία για τα δεδομένα του, σίγουρα θα ήταν ένας εξωτικός συνδυασμός.
«Είναι αλήθεια ότι κανείς ποτέ δεν έχει πατήσει την επιφάνεια του Νέθερ;»
Κατάφερε να ψελλίσει, δήθεν αδιάφορος για τα ακαταμάχητα θέλγητρά της.
«Ο Νέθερ είναι υπόθεση της γυναικείας φύσης. Μπορείς να τον προσεγγίσεις, να εισέλθεις στην μαγνητόσφαιρά του, μα όχι να τον αγγίξεις.»
«Αλλά ούτε γυναίκα από αλλού.» Παρατήρησε ο Προμ επιμένοντας.
«Δεν θα είχε λόγο.» Είπε εκείνη, μάλλον χαμογελώντας.
Ο νους του πήγε αυτόματα οπωσδήποτε στην πιο λογική εξήγηση.
Δέρμα ανακατωμένο με σοκολάτα, έλιωσε νοερά στην γλώσσα του.
Ένα όμορφο μούδιασμα που ξεκινούσε από τον εγκέφαλό του είχε ξεκινήσει να επεκτείνεται στο σώμα του. Η αίσθηση παλμικότητας του κορμιού της άρχισε να καταλαμβάνει τα μέλη του. Προσπάθησε να συντηρήσει την αυτοκυριαρχία του κερματίζοντας την προσοχή του και αποσύροντας την επικέντρωσή του από το διαμορφωμένο πια στην εντέλεια κορμί της, που του θύμιζε έντονα ένα απώτερο, θλιμμένο, σχεδόν απωθημένο, παρελθόν.
«Μορφές, θολές μες του μυαλού σου τις σκιές. Τις μεθυσμένες σκέψεις σου αναδεύεις, τις μνήμες που σ’ απόμειναν ξοδεύεις σε μάταιες κι ανέλπιδες σιωπές.»
Του είπε. «Ήταν ήδη σχηματισμένο στο μυαλό σου πριν το διαβάσεις και συνόδευσε την στιγμιαία θλιμμένη σου σκέψη.» Του εξήγησε, προλαβαίνοντας την αντίδραση της έκπληξής του.
«Τα θυμάμαι όλα σχεδόν απ’ έξω. Ξέρω τι ακολουθεί παρακάτω. » Είπε ο Προμ. « Έχεις όνομα;» Συνέχισε, χωρίς να ζητήσει άλλες διευκρινήσεις.
«Αδύνατο να το προφέρεις. Μπορείς να με προσφωνείς Σελέκτ. Ότι πιο κατάλληλο και πιο συνεπές, σαν μετάφραση.»
«Σελέκτ. Έκτακτα. Να υποθέσω ότι είμαι λοιπόν επιλογή σου, ή όποιος περνά από εδώ…»
«Κανείς δεν περνά από εδώ, χωρίς να το θέλω. Κανείς δεν περνά από εδώ χωρίς να το θέλει και ο ίδιος. Ασυνείδητα, εγώ είμαι η δική σου επιλογή.»
Μπερδεύτηκε λίγο. «Νόμιζα πως…» Κοντοστάθηκε.
«Ναι, εγώ το είπα πρώτη, για να διευκολύνω την επαφή. Σε θέλω. Είναι αλήθεια.» Διευκρίνισε εκείνη.
Από την μια, ένιωθε απόλυτα κολακευμένος. Από την άλλη, είχε μεν τις σχετικές προηγούμενες εμπειρίες με εξωγήινα θηλυκά, αλλά όχι ακόμα την αυταρέσκεια του συμπαντικού γόη.
Η Σελέκτ απάντησε απ’ ευθείας στις σκέψεις του.
«Διαθέτεις την δική σου ιδιαιτερότητα. Την προσωπική σου γοητεία, ας πούμε. Μην ξεχνάς, στο σύμπαν δεν λειτουργούν τα απόλυτα στερεότυπα των περιορισμένων μας συστημάτων. Εκτός από ανδροπρέπεια, την αυθεντική μυρωδιά του αρσενικού, που πίστεψέ με είμαι σε θέση να αναγνωρίζω, ας πω επίσης ότι διαθέτεις λεπτότητα, αβρότητα, καλλιέργεια, γνώση, αγνότητα πρόθεσης -καλοσύνη κατά μια έννοια-, συναισθηματική κατανόηση, ρυθμική παραγωγική σκέψη, προεκτατική αντίληψη –εξαιρετικά γόνιμη υπό προϋποθέσεις. Θέλεις να αναφέρω κι άλλα;»
«Ρυθμική παραγωγική σκέψη; Προεκτατική…Τι;» Είπε σαστισμένος. «Τόσα πολλά λοιπόν προτερήματα;» αυτοσαρκάστηκε.
«Ρυθμική παραγωγική σκέψη: Οι σκέψεις σου χαρακτηρίζονται από έναν ποιητικό ρυθμό. Τις αφήνεις να συντονίζονται με την συμπαντική παλμικότητα και να γίνονται δημιουργικές. Προεκτατική αντίληψη: Το βάθος που διαβλέπεις σε κάθε τι που υποπίπτει στην αντίληψή σου. Η προοπτική που του αναγνωρίζεις. Είναι γόνιμη, γιατί εισπράττεται ασυνείδητα και επιτρέπει χώρους ελευθερίας και ανάπτυξης για τις άλλες οντότητες. Συνεισφέρει ώθηση σε ανοιχτά πεδία. Πρόσθεσε κι αυτό: Σεμνότητα, προφανής στον αυτοσαρκασμό σου. Ορίζει μια ποιότητα στον αυτοπροσδιορισμό σου. Σε κάνει συμπαθή στο σύμπαν. Το αντίθετο θα ήταν απωθητικά εγωκεντρικό, εγωπαθές και επιθετικό, ανεπιθύμητο για μένα.»
«Ο ποιητικός ρυθμός, αφού μπόρεσες να διαγνώσεις κάτι τέτοιο, είναι κατάλοιπο επίδρασης, αποτύπωμα από τις ειδικές πληροφορίες και τα δεδομένα που κουβαλώ όπως και από την συλλογή που συντηρώ. Είμαι φορέας.» Είπε επεξηγηματικά εκείνος.
«Ακούγεται ενδιαφέρον. Θα μου το αναλύσεις. Μα θα μου εξηγήσεις επίσης τι ακριβώς συμβαίνει με τον κόσμο σου; Δεν μπορώ να τον ανιχνεύσω με σαφήνεια στις εικόνες σου. Οι σκέψεις σου για εκείνον κυριαρχούνται από έντονο συναίσθημα που εμποδίζει την ευκρινή αναγνώρισή του.»
Δεν απάντησε αμέσως. «Μην αναφέρεσαι σ’ ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια.» Είπε ύστερα από λίγο κλονισμένος. «Εμείς οι φορείς κουβαλάμε τα κομμάτια του χαμένου αυτού κόσμου. Ό, τι έχει απομείνει δηλαδή σαν αρχείο και ό, τι έχουμε εντυπωμένο στη μνήμη και την ψυχή μας. Βλέπεις, καμιά γραπτή, ηλεκτρονική ή άλλη καταγραφή δεν είναι σε θέση να αναπαράγει τις συναισθηματικές και ψυχικές γενικά αποχρώσεις που συνοδεύουν αυτά τα ντοκουμέντα. Έτσι, είμαστε ζωντανά τμήματα μιας ασύλληπτης σε μέγεθος βιβλιοθήκης, διεσπαρμένα στον Γαλαξία. Εγώ, φέρω την λογοτεχνική και ποιητική κληρονομιά του κόσμου αυτού. Περιφερόμαστε αναζητώντας το κατάλληλο διαθέσιμο μέρος για να τα ενώσουμε πάλι. Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μας από την αρχή.»
«Υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσά μας.» Είπε εκείνη αόριστα.
Ύστερα, σαν να αναθεώρησε την αινιγματικότητά της, πρόσθεσε: «Προσπαθώ να φτιάξω κι εγώ τον κόσμο μου.»
Αλλά κι αυτό παρέμενε εξίσου αόριστο για εκείνον. Προσπάθησε να φανταστεί τι κρυβόταν σ’ αυτά τα λόγια.
Καθώς δεν της απάντησε αμέσως, η Σελέκτ συνέχισε.
«Αν συμφωνείς, αν με θέλεις, στα πλαίσια του εθιμικού Γαλαξιακού κώδικα, του σχετικού με την ανταλλαγή μνήστρων, θα σου προσφέρω ένα μπουκάλι μοναδικό άρωμα αχνολούλουδων από τον Νέθερ. Τροφοδοτεί με ενέργεια αυτούς που το μυρίζουν και παρατείνει τη νεότητα. Κανείς στον γαλαξία δεν διαθέτει κάτι παρόμοιο. Θα σου φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο στις κοσμικές περιπλανήσεις σου. Εγώ πάλι θα ήθελα πολύ συγκεκριμένο δώρο από σένα: Το βιβλίο που διάβαζες πριν.»
Έστρεψε το βλέμμα του στην προθήκη των μνήστρων του. Ανάμεσά τους δέσποζαν ο κεραμιδής μονόλιθος της Νούρ με την προστατευτική του δράση κατά των γαλαξιακών ιών, η μικροσκοπική κεχριμπαρένια μπαλίτσα της Μελκάν με το εγκλωβισμένο αυτοπαραγόμενο φως, το υγρό “μάτι” της Ρέβελλον που μπορούσε να ανιχνεύσει ενεργειακές απειλές και κινδύνους και να προειδοποιήσει με το να γίνεται κόκκινο -τώρα ήταν ανοιχτό γαλάζιο- , η “κοσμολογική αντινομία” της Άριφελ Ντόουμ ένα παιχνίδι για τα μυστικά του σύμπαντος και πολλά άλλα. Κάθε ένα τους είχε ανταλλαχτεί με ένα βιβλίο από τη συλλογή. Δεν είχε τίποτα άλλο διαθέσιμο.
«Δεν ξέρω πια αν πρέπει, αν μπορώ να…» Σκέφτηκε φωναχτά.
«Μην ανησυχείς, δεν θέλω να στο στερήσω σαν κομμάτι του αρχείου σου. Δώσε μου μόνο το δικαίωμα να χρησιμοποιήσω το περιεχόμενό του. Μαζί με τα αντίστοιχα συναισθήματα που το συνοδεύουν. Αυτά θα τα αντιγράψω από σένα. Σαν πρόσθετο δώρο, θα σου επιτρέψω να γίνεις ο πρώτος που θα αγγίξει την επιφάνεια του Νέθερ.»
Τα απίστευτα μακρυά της πόδια… Οι σφριγηλοί μηροί και οι χυτές γάμπες σε μια ιδανική αναλογία… Το απόλυτο ερωτικό όπλο. Μια ακαταμάχητη πρόκληση έκστασης και ηδονής… Μυστηρίου και υποσχόμενης απόλαυσης…
Μια πνοή ανάσας που μπορεί να μην ήταν δική της, αλλά πιθανό ξετύλιγμα από αναδιπλωμένες μνήμες, χάιδεψε αισθησιακά τον λαιμό του. Μύριζε μεθυστικό λίμπορ των δασών του Άαγκ, εξαίσια αγριορόδα της θάλασσας της Τένιεμεβ.
«Μπορώ να γίνω η Κενταυριανή σου τζίνγκελν, η Καρκάδια φλαντρόνα σου. Μπορώ να γίνω ένα σύνθετο σεξοπλάσμα της φαντασίας σου.» Του πρότεινε με μια απερίφραστη μετωπική κρούση. Λογικά, δεν θα είχε την ευκαιρία να το πολυσκεφτεί, αν όντως τον συνάρπαζε μια τέτοια προτίμηση.
Αχνές τρεμουλιαστές φωτεινές ανταύγειες έπαιξαν με το ξανθό μετάξι της ήβης της.
«Δεν είσαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Κάτι που να είσαι εσύ;» Είπε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία ο Προμ.
«Είμαι όλα αυτά.» Τόνισε εκείνη. «Και κάτι παραπάνω. Είμαι η ίδια η επιθυμία σου, που φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα.»
Τίναξε τα πυρόξανθα μαλλιά της με θηλυκή περηφάνια. Φάνηκε απογοητευμένη και αποφασισμένη να αποχωρήσει. Μια δίνη, όμοια με τις δίνες των κόσμων που χάνονται στις εκρήξεις των καινοφανών αστέρων, στριφογύρισε μέσα στο κεφάλι του.
«Περίμενε!» Φώναξε αναστατωμένος. Άπλωσε το χέρι του και για πρώτη φορά ακούμπησε απαλά το γυμνό κορμί της. Ήταν η κρίσιμη γραμμή που είχε πια υπερβεί. Ήταν η παράδοση άνευ όρων. Τώρα, δεν θα μπορούσε πια να κάνει πίσω. Γιατί, στην επαφή μαζί της, ο Γαλαξίας έγινε μια τεράστια πυρκαγιά.
«Τ’ όνομά μου, είναι Προμ, Προμηθέας.» Είπε σε χαμηλούς τόνους πλεγμένους με χρωματισμούς ερωτικής διέγερσης. «Μείνε όπως είσαι τώρα.»
Ήταν άνοιξη στον Νέθερ. Και μαζί καλοκαίρι.
Ήταν άνοιξη στα υγρά φιλήδονα χείλια της. Κι ήταν καλοκαίρι στο καυτό κορμί της.
Άπλαστα ακόμα φεγγάρια πάσχιζαν να βρουν τις τροχιές τους και το σχήμα τους.
Μυριάδες υπέροχα αχνολούλουδα των πεδιάδων, αποκολλημένα από τους μίσχους τους, ανέβαιναν με απαλές ταλαντώσεις στην ατμόσφαιρα και σπρωγμένα από την άνωση των ήπιων θερμών ρευμάτων του αέρα έφταναν σε κάποιο ύψος, όπου εξαχνίζονταν σε μυρωδάτες πνοές. Διακρίνονταν για λίγο σαν χρωματιστοί ατμοί κι ανεβαίνοντας ακόμα πιο ψηλά στα ψυχρότερα στρώματα, πύκνωναν σε μικρο-σταγονίδια που αιωρούνταν σαν αιθέριο πέπλο στον ουρανό του Νέθερ.
«Από εδώ, είναι το άρωμά σου.» Είπε η Σελέκτ.
Το άρωμά του, το άρωμά της.
Το έδαφος ήταν αραιό σαν πουπουλένιο σύννεφο. Κυλίστηκε μαζί της πάνω του, μέσα του. Της έδινε τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του δώρο. Εκείνη ρουφούσε ασίγαστο πόθο από το κορμί του και τυπωμένους στίχους από το νου του.
«Φεγγάρια, πανσέληνοι κλεισμένες σε συρτάρια, δαίμονες που ληστέψαν τα φιλιά σου, λάγνες αγάπες κυλισμένες στα χορτάρια που πόθησες ξανά στην αγκαλιά σου.»
Την άκουσε να ψιθυρίζει.
«Δεν είδα πουθενά άλλες Νεθεριανές.» Πρόσεξε ο Προμ.
«Εγώ είμαι όλες.» Του είπε αφοπλιστικά. «Εγώ είμαι κάθε φορά μια διαφορετική Νεθεριανή. Δεν υπάρχουν άλλες. Επιλέγω οντότητες για επαφή. Και συλλέγω επιλεγμένα στοιχεία, βελτιώνοντας συνεχώς τις καταχωρημένες πληροφορίες μου. Αναγεννώντας τον εαυτό μου. Είμαι άλλη μετά από κάθε επαφή. Όταν θα έλθει η κατάλληλη στιγμή, μια εκλεπτυσμένη και δυνατή φυλή θα γεννηθεί στην άκρη του Γαλαξία. Προς το παρόν, φτιάχνω τον Νέθερ.»
Δεν ήξερε γιατί, τίποτα πια δεν του έκανε έκπληξη. Έμοιαζε άλλωστε πολύ με την “Κοσμολογική αντινομία” το παιχνίδι - μνήστρο της Άριφελ Ντόουμ, όπου οι παίχτες καλούνται να αναπτύξουν και να προτείνουν διαφοροποιημένους συμπαντικούς νόμους – εκδοχές, ικανούς να αντέξουν τις αμφισβητήσεις των άλλων συμπαικτών, για την κατασκευή θαυμάσιων νέων φανταστικών κόσμων.
«Να μείνω μαζί σου; » Ρώτησε με αφέλεια και ενθουσιασμό ερωτευμένου έφηβου. «Ο Νέθερ θα μπορούσε να γίνει η νέα Γη. Θα ειδοποιήσω και τους άλλους φορείς…» Αποτόλμησε να προτείνει.
«Ο Νέθερ δεν πρέπει να γίνει μια νέα Γη. Πήρα αρκετά προσωπικά σου στοιχεία, αν σε ικανοποιεί. Δεν θέλω να φύγεις, μα είναι απαραίτητο. Μόνο έτσι θα ολοκληρωθεί το δώρο σου και θα αποκτήσει πλήρες νόημα το περιεχόμενο του βιβλίου.»
«Σε τι μπορεί να σου χρησιμεύσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου με ποιήματα;» Ρώτησε ο Προμ. Το κορμί του ήταν ακόμα κολλημένο στο δικό της.
Θα πρέπει να γέλασε δυνατά. Το γέλιο της μεταφέρθηκε στο σώμα του σαν ανείπωτη τελική ριπή ερωτικού οργασμού.
«Από το βιβλίο παίρνω κυρίως κάτι που λείπει από τον Νέθερ: Μια ακόμα εποχή και, με την βοήθειά σου, τα συναισθήματα που τη συνοδεύουν.»
Του φάνηκε πως η φωνή της, η φωνή που σχηματιζόταν στον εγκέφαλό του, είχε τώρα μια διαφορετική χροιά και μια κάμψη στη ζωντάνια της.
«Χτυπούν, παλμοί στο στήθος σου ηχούν, γκρίζα πουλιά σε στροβιλίσματα του χώρου. Στο βάθος της ψυχής φυλλορροούν μενεξεδένια δειλινά του φθινοπώρου.»
Είπε η Σελέκτ. Και πρόσθεσε: «Αυτό, αν σου αρκεί, αν σου λέει κάτι.»
Πριν στρέψει τα νώτα του για να αποχωρήσει, είδε μια γκρίζα απόχρωση θλίψης στα πράσινα μάτια της.
Το αιθέριο πέπλο των αχνολούλουδων στον ουρανό του Νέθερ, είχε συμπυκνωθεί σε υγρά σύννεφα. Μια μοναδική στον Γαλαξία αρωματική βροχή είχε αρχίσει να πέφτει στην επιφάνειά του, καθώς ο Προμ έφευγε περνώντας μέσα από τα ασχημάτιστα φεγγάρια του. Ο κόσμος αυτός, δεν είχε ανάγκη τη φωτιά. Αλλά εκείνος, σαν ένας νέος Προμηθέας, είχε φέρει κάτι άλλο που του έλειπε. Την θλίψη και μια καινούργια εποχή.
Ήταν πια φθινόπωρο στον Νέθερ…
