Στα όρια του άμορφου, του ασχημάτιστου,
είναι το φως.
Η ανάσα μου πλανιέται στ' αστέρια.
Αιώνια ξεπετιέμαι απ' το μηδέν
καi αντιδρώ,
αέναα συναλάσσομαι μαζί σου,
θερμή γη.
Ήλιοι πνοές, φεγγάρια νόμοι
κι εγώ σταθερό σημείο
στα παγωμένα του σύμπαντος τοπία,
απομυζώ την κάθε πιθανότητα.
Συνομωτώ εναντίον σου, θεέ μου,
ψάχνοντας για απαντήσεις
που ποτέ μου δεν θα βρω.
Τον χρόνο τον νομάδα, της στέππας τον τοξότη,
στης νύχτας τις σκιές καραδοκώ.
Σα'ί'τες από φως, αυτές που φέρνουν νιότη,
να του κλέψω,
επάνω τους να γράψω τ' όνομά σου.
Στου ήλιου του ταξιδευτή, του πύρινου ιππότη,
τις λαμπερές τροχιές ακροβατώ.
Πορφύρα απ' την αχτίδα του την πρώτη,
να σου πέψω,
που ξέρω πως ταιριάζει στα όνειρά σου.
Να γίνω μεγαλόπρεπος στα μάτια σου, γυρεύω.
Δράκους μ' ανάσες της φωτιάς και τέρατα παλεύω.
Καλπάζω σ' άλογο λευκό.
Γροικώ της μάχης ιαχές.
Ψίθυροι γίνονται κραυγές.
Είναι αργά γι' ανακωχές
και πολεμώ.
Σέρνω τη σπάθα απ' το θηκάρι.
Ετούτη την ψυχή, κανείς δεν θα την πάρει.
Θα την χαρίζω όπου αγαπώ.
Σαν γέρνει η μέρα στις άκρες τ' ουρανού,
την κυκλική της μοίρα ακολουθώ.
Ανοίγω βλέφαρα του νου
κι' αναπολώ αναμνήσεις.
Του δειλινού οι πειρασμοί
μ' ορίζουν συναντήσεις,
πέρα απ' τα πρέπει και τα μη.
Κι' είναι βραδιές που γίνομαι πνοή και σ' ακουμπώ,
το μυστικό το χάδι μου να μην αναγνωρίσεις.
