Στα όρια του άμορφου, του ασχημάτιστου,
είναι το φως.
Η ανάσα μου πλανιέται στ' αστέρια.
Αιώνια ξεπετιέμαι απ' το μηδέν
καi αντιδρώ,
αέναα συναλάσσομαι μαζί σου,
θερμή γη.
Ήλιοι πνοές, φεγγάρια νόμοι
κι εγώ σταθερό σημείο
στα παγωμένα του σύμπαντος τοπία,
απομυζώ την κάθε πιθανότητα.
Συνομωτώ εναντίον σου, θεέ μου,
ψάχνοντας για απαντήσεις
που ποτέ μου δεν θα βρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου