Η ΟΝΕΙΡΟΛΟΓΟΣ

Η Ονειρολόγος
( Η Αλήθεια έρχεται την ώρα που κοιμάσαι)

1.
Γεννήθηκε ένα βράδυ με βροχή. Και γεννιόταν κάθε βράδυ μέσα σε μια βροχή. Έτσι, ήρεμα και απαλά, οι πρώτες δροσερές στάλες κύλησαν πάλι στη μια του αίσθηση. Η βροχή, σκέφτηκε, είναι μια μουσική στον ρυθμό του κόσμου.

Κάθε σταγόνα περιέχει τις πληροφορίες για όλο το σύμπαν. Υποδηλώνει την σφαιρική τάση συνοχής της ύλης και, σχηματίζοντας ομόκεντρους κυματικούς κύκλους καθώς πέφτει στην επιφάνεια του νερού, μοιάζει να μεταφέρει αυτή την πληροφορία σ' όλα τα μόρια του παλλόμενου συνόλου.
Ένοιωσε για μια στιγμή τα κύματα του κόσμου να δονούν την ύπαρξη του κι' αισθάνθηκε να μεταβιβάζει αυτή την παλμική δόνηση στον χώρο φορτισμένη με στοιχεία από την δική του ενεργειακή επίδραση.

Η βροχή έγινε πιο δυνατή. Άπειρες σταγόνες νερού μετάδωσαν τον δαιμονιώδη ρυθμό τους σε κάθε επιφάνεια. Μια βροντή, ήχος κοσμογονικός και πανάρχαιος και μια σειρά λάμψεις από αστραπές, μαστίγωσαν τις αισθήσεις του με το νόημα της γένεσης, κεντρίζοντας τις κυτταρικές του μνήμες βαθειά πίσω στην προέλευση του ανθρώπου.

Ύστερα η βροχή σταμάτησε απότομα. Απόμεινε μόνο ένας απόηχος από δροσερές πνοές να πλανιέται στον υγρό ιονισμένο αέρα. Η σύνθεση της αλληλεπίδρασης των ρυθμών , χάθηκε αχνά, προσχωρώντας ανύποπτα στην παγκόσμια μνήμη. Κι' εκείνος ήταν ένα βρεγμένο γυμνό παιδί που μόλις είχε ξαναγεννηθεί, κυλισμένο στη λάσπη , κολλημένο στο ρετσίνι, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος από πεύκα.

H Ονειρολόγος είχε μια ακλόνητη λογική εξήγηση: « Για την ψυχολογική σου αστάθεια αυτή την περίοδο, η αναδρομή στο παρελθόν και η ανάκληση παγιοποιημένων εικόνων, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός αυτορρύθμισης και σταθεροποίησης. Απλά, πήγες πολύ πίσω, ξεκινώντας την αναζήτηση της εσωτερικής σου ισορροπίας σε καταστάσεις της νηπιακής σου ηλικίας, της ηλικίας απ' όπου βέβαια, κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να αντλήσει φυσιολογικά την πρώτη αίσθηση ασφάλειας, αιτιολογικά συνδεδεμένη με την γονική φροντίδα και προστασία. Κάθε άνθρωπος εκτός από 'σένα. Γιατί εσύ, έχεις έλλειμμα μνήμης για τους φυσικούς γονείς σου, αφού είσαι υιοθετημένος από πολύ μικρός.

Η βροχή, προφανής σημασιολογικός συμβολισμός της άγνωστης καταγωγής σου, δεν σε βοηθά να ταξινομήσεις τους ειρμούς σου και επιτείνει τα αναπάντητα ερωτηματικά σου. Αποζητώντας μια ψυχολογική αναγέννηση, ο εγκέφαλος σου εμμένει στη συνεχή αναπαραγωγή αυτών των ονειρικών εικόνων, ψάχνοντας για μια νέα αφετηρία. Πρέπει λοιπόν με τρόπο πλέον συνειδητό, να προστρέξεις σε πιο πρόσφατες περιόδους της ζωής σου για τέτοια στηρίγματα ».

Οι θετοί γονείς του ήταν άνθρωποι με τρυφερότητα και στοργή. Η ανάμνηση τους, έφερνε στο μυαλό του ηρεμία και στην ψυχή του γαλήνη. Η Ονειρολόγος ίσως είχε δίκιο να παραπέμπει τις σκέψεις του σε περιόδους σταθερού συναισθήματος. Στα ορμητικά ποτάμια του νου του, οι οδηγίες της ήταν συμπαγείς μονόλιθοι. Πατούσε πάνω τους για να περνά στις αντίπερα όχθες. Στοιχειοθετημένες επιστημονικές ερμηνείες. Φαινομενικά άκαμπτες αλήθειες. Εκείνες τις στιγμές φάνταζαν σαν αλάθητοι φυσικοί νόμοι.

Αλλά παρά το γεγονός ότι κι' αυτός ήταν θετικός επιστήμονας, για την εισαγωγή της σκέψης του στα πεδία της αβεβαιότητας, είχε συμβάλλει η ίδια η επιστήμη του: Η κβαντική φυσική.
Έτσι, της είχε δηλώσει από την αρχή, πως οι προσεγγίσεις της δεν άντεχαν για πολύ στην σκεπτικιστική του αμφισβήτηση. Αποτελούσαν μόνο έναν χρήσιμο αντίλογο για να ισορροπούν τον εσωτερικό του διάλογο στις προσωπικές του αναζητήσεις.

Εκείνη, νευρολόγος - ψυχίατρος εξειδικευμένη στην ανάλυση των ονειρικών εκδηλώσεων, είχε την ευθύνη να εντοπίζει συνδέσεις και πιθανές αιτιάσεις και να λειτουργεί σαν ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια, παράλληλα με την προκαθορισμένη φαρμακευτική αγωγή του. Εκτιμούσε πολύ την οξυδέρκεια και την πνευματική της ευρύτητα, αλλά κυρίως την στάση της απέναντι στις ''έκκεντρες'' παρεκκλίσεις του. Το προσωπικό της ενδιαφέρον και η θετική της διάθεση, ενθάρρυναν την αιρετική του σκέψη. Ανταποκρινόταν στον ιδιάζοντα διάλογο μαζί του και φαινόταν να κατανοεί και να συμμερίζεται τις μύχιες ανησυχίες του και την συναισθηματική του φόρτιση, αν και πάντα κατέληγε να υπερασπίζεται με ευσυνείδητο επαγγελματισμό τις ορθολογικές της ερμηνείες. Εκείνος βέβαια, ήξερε για τον εαυτό του πως ήταν ήδη σε μια αμετάκλητη επαφή με την Απόλυτη Κοσμική Αλήθεια και πως, χωρίς έπαρση και αλαζονεία, ήταν ένας μικρός εν δυνάμει δημιουργός...

2.
Τα φτεροπούλια είχαν σχηματίσει τη γραμμή για το βορρά. Όμως, ταυτόχρονα ήταν εκεί και παιχνίδιζαν πάνω στην ατάραχη επιφάνεια του νερού. Ο καταρράκτης στον γκρίζο βράχο είχε κλείσει το φως στις δροσοστάλες του, που αιωρούνταν αιώνες τώρα και ιρίδιζαν, λίγο πριν πέσουν, λίγο πριν απ' τον χρόνο. Ο ήλιος, γαλάζιος, βουτούσε και ξεπρόβαλλε, κι' ήταν πάλι εκεί στη μέση τ' ουρανού , δεν ήξερε τι ήταν πριν και τι μετά. Τον κοίταζε μόνο που στροβιλιζόταν και σκορπούσε γαλαζοπράσινες φωτόπετρες που έπεφταν στην αμμουδιά λαμπυρίζοντας, ποτίζοντας την άμμο με αστρικές ανταύγειες.
Σε οριακά ύψη, πουλιά χωρίς φτερά πάσχιζαν να ξεφύγουν απ' τη βαρύτητα. Εφορμούσαν κάθετα κι' ύστερα ακολουθούσαν τους μαγνητικούς ουρανόδρομους σε μια τροχιά που καμπύλωνε ανάμεσα στον ήλιο και τη γραμμή του ορίζοντα, τρύπωνε μετά στους αχνούς της απόστασης, και γινόταν ξανά κάθετη προς τα πάνω. Μια πορεία φυγής για το σύμπαν.
Κι' εκείνος, ήταν εκεί, θεατής χιλιάδων χρόνων παιχνιδιού, ανάμεσα σε γαλάζιες μορφές με φτερά, κορμιά σιωπηλά, που ακτινοβολούσαν το μυστηριώδες γαλάζιο φως της παρουσίας τους.
« Μια ουτοπία των επιθυμιών σου. Ένας γαλάζιος ιδεαλισμός », παρατήρησε η Ονειρολόγος.
« Ιδεαλισμός με την έννοια ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα ανεξάρτητη από τη σκέψη», σημείωσε εκείνος.
« Δέχομαι τον όρο πραγματικότητα όσο αντιπροσωπεύει την προσωπική σου αλήθεια. Πάντως και η ψευδαίσθηση είναι μια προσωπική αλήθεια από μια άποψη », του απάντησε.
Και συμπλήρωσε: « Η δική σου θυμίζει ονειρέματα , ταξίδια του αστρικού σώματος και αυθυποβαλλόμενες φαντασιώσεις, προβολές που υλοποιούνται και παίρνουν υπόσταση στα μορφογενετικά πεδία της παραψυχολογίας. Αυτή είναι μια εσωτεριστική εμπειρία. Και οι άγγελοί σου σε συνοδεύουν παντού ».
« Δεν είναι άγγελοι », διευκρίνισε εκείνος. « Είναι αγγελικές μορφές. Πλάσματα αιθέρια, ευγενή, αλλά όχι άγγελοι. Τον Άγγελο τον είδα όταν ήμουν παιδί. Εκείνος ήταν ο σύνδεσμος μου με το Μαζικό Ασυνείδητο. Ο φρουρός της πύλης του Ονείρου. Προφανώς κι' εκείνος, δικό μου δημιούργημα. ’Η μάλλον, είμαι εγώ ο ίδιος σε μιαν άλλη εκδοχή. Σ' ένα άλλο επίπεδο συνείδησης ».
« Είδες ποτέ ξανά εκείνον τον άγγελο;» ρώτησε εκείνη με ενδιαφέρον.
Κοίταξε τα σκούρα της μάτια με το σαγηνευτικό σχήμα και σκέφτηκε για κάποια δευτερόλεπτα. Έπειτα χαμογέλασε.
«Τον βλέπω όταν σε κοιτάζω » είπε με έμφαση.
Εκείνη χαμογέλασε, κολακευμένη προφανώς από την φιλοφρόνηση. « Είσαι ένας
άνθρωπος που προκαλεί συναίσθημα », ανταπέδωσε. «Το απολαμβάνω αυτό στις συζητήσεις μας. Μα, πες μου, τι αισθάνεσαι όταν τελειώνουν αυτές οι όμορφες εικόνες; Όταν επανέρχεσαι; »
Ένα αμήχανο ερωτηματικό συνόδευσε την απάντηση του. Είπε χωρίς βεβαιότητα:
« Μελαγχολία; Ίσως θλίψη».
« Η θλίψη είναι το πρώτο σημάδι της ψυχής που θέλει ν' αποδράσει », είπε εκείνη, σφραγίζοντας τα λόγια της μ' ένα βελούδινο αινιγματικό χαμόγελο.

Ήταν πάρα πολύ λογικό να αντιπροσωπεύει για την Ονειρολόγο ένα περιστατικό που κουβαλούσε πολλά ερωτηματικά και σαν κλινικό περιστατικό και σαν άνθρωπος με αποκλίνουσες τοποθετήσεις.
« Είσαι ένα δικό μου δημιούργημα γλυκιά μου », της είχε δηλώσει. Αρεσκόταν να της δείχνει την λατρεία του για την ομορφιά της και για την νοημοσύνη της, με τρυφερές προσφωνήσεις. Άλλωστε, όντως ήταν ένα πλάσμα υψηλών προδιαγραφών σύμφωνα με τις προτιμήσεις του. Και κάθε δημιουργός δεν μπορεί παρά να λατρεύει τα ποιοτικά του δημιουργήματα.
«’Η εσύ ένα δικό μου », είχε πει εκείνη χαμογελαστά, ίσως λίγο σαρκαστικά και
ανταποδoτικά. Ναι, έτσι θα μπορούσε να είναι. Αλλά το ΕΓΩ είναι ένα και μοναδικό. Κι' αν η πραγματικότητα είναι προϊόν της προσωπικής αντίληψης, που επιστρέφει μ' ένα απόλυτα υποκειμενικό τρόπο στο Γενικό Σύνολο, στο Μαζικό Ασυνείδητο, ο κόσμος αυτός που περνούσε μέσα απ' τα δικά του μάτια, είχε τη δική του μοναδική σφραγίδα. Ήταν το ΔΙΚΟ του Σύμπαν.
Το μεγάλο ζήτημα ήταν για εκείνον, αν πραγματικά μπορούσε, με επιμονή και άσκηση, να τροποποιήσει συνειδητά έναν κόσμο που φτιάχτηκε απ' αυτόν τον ίδιο, βασισμένος στην ανατροφοδότηση από το Μαζικό Ασυνείδητο, αλλά ήταν χτισμένος σταδιακά, χωρίς την τωρινή του γνώση, άρα χωρίς και την τωρινή του απόλυτη έγκριση. Το θέμα ήταν να βρει τον αποδοτικό τρόπο παρέμβασης.
Η ευκαιρία είχε δοθεί. Και δεν θεωρούσε πως ήταν συγκυρία. Ένα παιχνίδι δημιουργίας οδηγεί τα πράγματα να πάρουν την κατάλληλη τροπή. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Ο δημιουργός μ' έναν τρόπο ασυνείδητο, οργανώνει τις συγκυρίες. Και η αποκατάσταση της επαφής με το Μαζικό Ασυνείδητο, έπαιζε καταλυτικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση.

3.
Λίγα χρόνια πριν, η διατύπωση της θεωρίας του Κοσμικού Νοονιακού Πλέγματος, εισήγαγε την έννοια των νοονίων σαν τις στοιχειώδεις γενεσιουργές ''μήτρες'' του σύμπαντος. Σε γενικές γραμμές η βασική ιδέα ήταν πως το νοονιακό πλέγμα αποτελεί το βάθος πληροφορίας με το οποίο χτίζεται ο κόσμος. Κάθε στοιχειώδης μονάδα ενέργειας δεν είναι παρά μια πιθανότητα συμβάντος. Μια πολυδύναμη έκφανση του κενού. Και κάθε νοόνιο, δεν είναι παρά το pulse point μέσα από το οποίο ξεπηδά αυτή η πιθανότητα. Έμοιαζε να αποτελεί μια βελτιωμένη έκδοση της θεωρίας των χορδών, αλλά για την ακρίβεια, ήταν μια θεωρία που ενσωμάτωνε τις χορδές, σαν την δημιουργική έκφραση
των νοονίων. Δηλαδή, τα νοόνια, δεν είναι απλά ενεργειακές μονάδες που αναδιπλώνονται σε μια ''εσωτερική'' πολυδιάστατη πραγματικότητα, προσδίδοντας ανάλογα με το είδος της παλμικής τους δόνησης την μορφή του στοιχειώδους σωματιδίου. Είναι τα σημεία επαφής με το ''Γενεσιουργό Κενό''. Τα σημεία μέσα από τα οποία ξεδιπλώνεται το σύμπαν. Απλώνονται παντού, γεμίζουν κάθε ''χώρο'', ενθαρρύνουν την εμφάνιση των χορδών σαν στοιχειωδών ενεργειακών μονάδων, στη βάση μιας πραγματικότητας πολλαπλών διαστάσεων. Ταυτίστηκαν με το ίδιο το κενό, έφεραν στο προσκήνιο τον ‘’αιθέρα‘’ του Αριστοτέλη, συσχετίστηκαν με το ‘’άπαν – ένα‘’ του Αναξαγόρα, ή ακόμα και με την σκοτεινή ύλη, και τα βαρυτόνια. Εκδοχές των μαθηματικών μοντέλων της θεωρίας ενοποίησαν τη βαρύτητα με το χωροχρόνο ! Τροφοδότησαν ακραίες και τολμηρές φιλοσοφικές προσεγγίσεις και πυροδότησαν με αναστάτωση τους επιστημονικούς κύκλους. Θεολογικές αντιδράσεις εκδηλώθηκαν, καθώς με σαφήνεια, εισέδυαν σε περιχαρακωμένους χώρους, ‘’διεκδικώντας’’ το σχέδιο του σύμπαντος και ταυτόχρονα τη δύναμη υλοποίησης του.

Οι επιστημονικές κοινότητες σ’ όλο τον πλανήτη, ασχολήθηκαν με τις ενδείξεις μέτρησης και έμμεσης καταγραφής των νοονίων για την επιβεβαίωση η την απόρριψη της θεωρίας. Το LBT για παράδειγμα, τα ‘’κιάλια‘’ του σύμπαντος στο MGIO, το Διεθνές Αστεροσκοπείο του όρους Γκράχαμ στην Αριζόνα, που άρχισε τη λειτουργία του την Άνοιξη του 2005, συνέλεξε στοιχεία από τα βάθη του διαστήματος, που κάποιοι πίστεψαν πως ενισχύουν τις ενδείξεις.

Εκείνος, δεν μπορούσε να εκτιμήσει αν τελικά όλη εκείνη η ένταση της αντιπαράθεσης θα απέβαινε υπέρ της αλήθειας. Αλλά στο κάτω - κάτω, τι είναι αλήθεια ; Κάθε τι εκεί έξω, συνήθως κωδικοποιημένο, περιμένει έναν αναζητητή, έναν ψάχτη, να το αποκωδικοποιήσει, να το ερμηνεύσει, να του αποδώσει το νόημα του. Την μισή αλήθεια πρέπει να τη βρεις μόνος…
Οι πειραματικές προσπάθειες για την επιβεβαίωση της θεωρίας, ήταν λογικό ν’ απλωθούν σε πολλά επί μέρους πεδία. Διάσπαρτες ομάδες σ’ όλον τον κόσμο, με διαφορετικά φαινομενικά αντικείμενα έρευνας, συντονίζονταν προς την ίδια κατεύθυνση. Σίγουρα θα ήταν μια πολύχρονη έρευνα, με αμφίβολο το τελικό αποτέλεσμα.

4.
Ήταν μέλος της ομάδας που οργάνωσε το ερευνητικό πρωτόκολλο “OBERON” ( από τα αρχικά των λέξεων Οral Biotropics’ Effects & REM ‘ s Observation Notices, δηλαδή, δράση των από του στόματος βιοτροπικών και σημειώσεις παρατήρησης του ύπνου R.E.M. ). Η μελέτη βασίστηκε στην προχωρημένη και παράτολμη ιδέα πως αν το Νοονιακό πλέγμα αποτελεί το πληροφοριακό υλικό της Δημιουργίας, αν αντλείται από τα πεδία της αχρονικής γνώσης, αν τροφοδοτείται από δυνάμεις του Κοινού Τόπου, τότε η οργανωμένη σκέψη κάθε νοήμονος όντος που σε κάποιο βαθμό η με κάποιο τρόπο μπορεί να επικοινωνεί με το Μαζικό Ασυνείδητο, είναι σε θέση να παράγει νοόνια, η να τροποποιήσει την συγκέντρωση τους. Άρα, να παρέμβει σαν μικρός δημιουργός στον σχηματισμό της πραγματικότητας. Μια άλλη σκέψη, συσχέτισε την δημιουργική αυτή ικανότητα , με την ιδεοπαραγωγική εγκεφαλική λειτουργία κατά τον ύπνο R.E.M., τον ονειρικό ύπνο, που εμφανίζεται όταν ο εγκέφαλος λειτουργεί σε κύματα θήτα, κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όταν ο άνθρωπος είναι ξύπνιος, ο εγκέφαλος λειτουργεί σε κύματα βήτα. Η εγρήγορση, η τεταμένη προσοχή, η επικέντρωση και η αντιληπτική λειτουργία, χαρακτηρίζουν τα κύματα βήτα. Πρόκειται για τις λειτουργίες του συνειδητού νου. Στις στιγμές της ηρεμίας και της εσωτερικής συγκέντρωσης, το μυαλό λειτουργεί σε κύματα άλφα. Στοχάζεται, γεφυρώνει το συνειδητό με το υποσυνείδητο, προβαίνει σε φαντασιακούς συνειρμούς και χαλαρώνει.
Στα κύματα θήτα, στον ύπνο δηλαδή, εμφανίζει μια ασυνείδητη δημιουργικότητα. Κορυφώνει την έμπνευση και την διαισθητική ικανότητα. Φτάνει ένα βήμα πριν την υπερσυνείδηση. Ο ύπνος R.E.M., ο παράδοξος ύπνος, ενώ συνοδεύεται από πλήρη σχεδόν κατάργηση του μυϊκού τόνου, είναι εκείνος που δημιουργεί τις διαφορετικές πραγματικότητες: Τα όνειρα. Η διάρκεια του R.E.M. είναι πολύ μικρή. Κρατά λίγα λεπτά. Αν μπορούσε να επιμηκυνθεί ο ύπνος REM , τότε , ίσως δινόταν η
ευκαιρία στον εγκέφαλο να αναπτύξει όλες του τις δυνατότητες. Να φτιάξει πιο ‘’σταθερές’’ πραγματικότητες. Όχι φευγαλέα οράματα. Η νέα κατηγορία φαρμακευτικών ουσιών, τα βιοτροπικά, με επίδραση στους βιορυθμούς μέσω κεντρικής αλλά και ειδικής περιφερικής δράσης, ήταν σε
‘’ φάση 3 ‘’ κλινικών δοκιμών χορήγησης ως νευροληπτικών. Σε μεγάλες δόσεις μήπως θα μπορούσαν να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Εκείνος είχε προσφερθεί ν’ αποτελέσει το πρώτο περιστατικό στο ερευνητικό πρωτόκολλο. Υπήρχε έντονο το προσωπικό του ενδιαφέρον καθώς, σε μικρή ηλικία είχε δει έναν Άγγελο. Θεωρούσε πως δεν ήταν όνειρο. Το λιγότερο ήταν ένα όραμα. Μια ισχυρή προβολή της ψυχοννοητικής του δραστηριότητας. Η αρχή της εκδήλωσης μιας δημιουργικής ικανότητας που φώλιαζε σε
λανθάνουσα κατάσταση μέσα του, όπως ενδεχομένως και σε κάθε άνθρωπο . Τον είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Τον είχε κάνει να σκεφτεί πολύ. Οι καινούργιες θεωρίες έδωσαν νέες τροπές στη σκέψη του και τον οδήγησαν σε νέα συμπεράσματα. Ο Άγγελος, συμβόλιζε πάντα τον απεσταλμένο του Θεού. ‘Η τον φύλακα της ψυχής του ανθρώπου. Όχι τυχαία. Το τελικό του συμπέρασμα ήταν πως, ναι, για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας Άγγελος Φρουρός που ανοίγει την πόρτα της επαφής. Κάθε άνθρωπος ΕΙΝΑΙ ένας Άγγελος. Αυτός ήταν ο δικός του. Αυτός ήταν ο ίδιος ο εαυτός του. Ήταν εκεί για να τον ανελίξει σε μια κλίμακα υπαρξιακής αναγέννησης. Ν’ αποκαταστήσει την επαφή με το Μαζικό Ασυνείδητο. Να του επιτρέψει να φτιάξει τους δικούς του κόσμους, όπως ακριβώς τους επιθυμούσε. Χωρίς να δυναστεύονται από τον χρόνο.

Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για το πείραμα. Είχαν με επιμέλεια στηθεί μηχανήματα μέτρησης ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, τροποποιημένα μηχανήματα απεικόνισης της αύρας Κιρλιάν, εξαιρετικά ευαίσθητα, που υπήρχε η αισιοδοξία πως θα αποδώσουν μια στοιχειώδη καταγραφή του νοονιακού πλέγματος. Αυτός ο ίδιος καλωδιώθηκε , για να ελέγχονται οι ζωτικές του λειτουργίες και κυρίως η εγκεφαλική του δραστηριότητα. Ο χώρος του πειράματος απομονώθηκε στον βαθμό που να εγγυάται πως λειτουργεί σαν εντροπία, σαν ένα κλειστό ενεργειακό κύκλωμα. Λίγα λεπτά μετά τη λήψη μεγάλης δόσης βιοτροπικών, αποκοιμήθηκε. Βυθίστηκε σχεδόν αμέσως σε ύπνο REM.

Το πείραμα διακόπηκε με σχετικό πανικό. Όχι γιατί τα μηχανήματα ‘’φωτογράφησαν ‘’ μια περίεργη αύρα γύρω του , όχι γιατί κατέγραψαν μια μυστηριώδη ‘’ αστρόσκονη ‘’ που στροβιλιζόταν πάνω απ’ το κεφάλι του, όχι γιατί μέτρησαν μια ανεξήγητη εισροή ενέργειας στο θεωρούμενο κλειστό σύστημα, αλλά γιατί, οι ζωτικές του λειτουργίες κάποια στιγμή κολαψαρίστηκαν. Τον επανέφεραν με ατροπίνη και θετικά ινότροπα και από τότε, επειδή εμφάνιζε τη ροπή να πέφτει σ’ αυτή την κατάσταση συνεχώς - κάτι σαν μονιμοποιημένη ανεπιθύμητη επίδραση – του χορηγούσαν αδρεναλίνη και διεγερτικά. Τον παρακολουθούσε η ιατρική ομάδα που συμμετείχε στο πείραμα και η Ονειρολόγος, σαν επικουρική συνεργάτης με ειδικές αρμοδιότητες.

« Όμπερον ! Πολύ συμβολικό. Όμπερον είναι ο εξωτερικός δορυφόρος του πλανήτη Ουρανού. Είναι επίσης ο βασιλιάς των αιθερικών, το πλάσμα που βάζει σε πειρασμό τις γυναίκες στο ‘όνειρο καλοκαιρινής νύχτας‘ του Σαίξπηρ ». Παρατήρησε η Ονειρολόγος.
« Και στο ομώνυμο έργο του Ουϊλαντ. Ίσως τελικά να μην είναι και τόσο τυχαίο
σαν όνομα μελέτης » , είπε εκείνος με νόημα .
« Πες μου, ποια είναι τα πράγματα που θυμάσαι από εκείνες τις ώρες του πειράματος ; » είχε ρωτήσει η Ονειρολόγος.


5.
Βρισκόταν μόνος, αμέτρητες μέρες μέσα σ’ ένα χαράκωμα, με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα και τη λάσπη να του φτάνει μέχρι τα γόνατα . Τα ταχυλέηζερ θέριζαν τα χείλια του χαρακώματος. Ήχοι σε πολύ ψηλές συχνότητες του τρυπούσαν το μυαλό με πύρινες βελόνες. Κι’ η αναμονή, ήταν πιο καυτή από τα ταχυλέηζερ. Δεν ήξερε γιατί ήταν εκεί. Πονούσε και κρύωνε και πεινούσε. Άπλωνε τη χούφτα του να γεμίσει νερό της βροχής για να πιει. Αισθανόταν τον χρόνο αργό, συμπαγή, οσμιζόταν την μυρωδιά του βράχου που έλιωνε από τα ταχυλέηζερ. Δεν μπορούσε να σταθεροποιήσει τις εικόνες απ΄όλα αυτά μέσα στο νου του, δεν μπορούσε να συναρμολογήσει ούτε μια σκέψη. Η αλήθεια ήταν πως μια σκέψη ολοκληρωνόταν σε αιώνες και το μυαλό του ήταν εκεί, λίγο πιο πάνω απ’ το κεφάλι του, ανίκανο να προσδιορίσει τη σχέση του χρόνου και της ύπαρξης του. Μια μέρα, ο βράχος στα χείλια του χαρακώματος ενώθηκε με τη λάσπη στα πόδια του. Δεν υπήρχε πια δέσμη ταχυλέηζερ στον αέρα. Όλη η ατμόσφαιρα ήταν μια απέραντη δέσμη.
Έτσι βγήκε απ’ το χαράκωμα. Ήταν ενός εκατομμυρίου χρόνων. Δεν θυμόταν ούτε καν τ’ όνομα του. Θυμόταν μόνο την αιτία του πολέμου : Τον αέρα….
«Αυτό πάντως », έσπευσε να την προλάβει, « δεν είναι ένας κόσμος των επιθυμιών μου. Είναι μια άλλη διάσταση. Ένας άλλος κόσμος. Άλλη εκδοχή πραγματικότητας ».
« Πιθανότατα αισθανόσουν τρομερά ανασφαλής ». είχε πει η Ονειρολόγος.
Εκείνον βέβαια, τον ενοχλούσε ν’ αποδεχτεί πως εκείνες ειδικά τις στιγμές, ήταν ένα μικρό φοβισμένο πλάσμα. Όχι πως το θεωρούσε αναξιοπρέπεια. Ο φόβος είναι κι’ αυτός μέρος του παιχνιδιού. Κομμάτι αυτής της ζωής. Αναπόφευκτο συναίσθημα κάποιων περιστάσεων. Αλλά εκείνη την ώρα, όχι. Δεν ήταν αυτό που κυριαρχούσε στην ψυχή του .Δεν ήταν μέρος εκείνης της αλήθειας.
« Η ασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση, γλυκιά μου » βρήκε να πει πάντως, με στοχαστικό στόμφο. Πιο πολύ απαντώντας, όχι για τον εαυτό του, αλλά προσπαθώντας να κλονίσει από την αρχή την όποια προσπάθεια εκλογίκευσης από μέρους της. Και συνέχισε: « Στον κόσμο αυτό, που κυλιέται σε χιλιάδες μεταλλάξεις, όποιος νομίζει ότι είναι σίγουρος, μάλλον δεν αναρωτήθηκε για τίποτα ποτέ του. Για την ακρίβεια, ξεχνά τα ερωτηματικά του στα όνειρά του. Γιατί η αλήθεια έρχεται την ώρα που κοιμάσαι. Έρχεται θολή, ανεξιχνίαστη , απαλλαγμένη από την τάξη του χρόνου. Έρχεται με νοηματική πολλαπλότητα που μοιάζει με παράνοια. Είναι παράνοια. Σαν την απίστευτη βροχή που αναγεννά τις εναλλακτικές πιθανότητες στα σταυροδρόμια των άπειρων κόσμων. Ξυπνάς και αναδιοργανώνεις. Επανέρχεσαι στις συχνότητες που ναρκώνουν τις δημιουργικές παρακρούσεις σου. Τακτοποιείς με απλότητα τα πράγματα δίνοντας πρόσχημα στην ατολμία σου. Ξυπνάς και επιστρέφεις μικρός
στο ελεγχόμενο περιβάλλον σου. Το Σύμπαν είναι εύπλαστο. Είναι διαπραγματεύσιμο. Όμως εσύ, συνήθως φοβάσαι να επέμβεις. Νοιώθεις ανασφάλεια να διορθώσεις ».
« Κι’ η ανασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση επίσης », επέμεινε η Ονειρολόγος.
Και συνέχισε με τόνους σταθερής πεποίθησης: « Λατρεύω την τάξη. Την κανονικότητα, τη συμμετρία, την απλότητα. Αυτή είναι η σταθερή βάση στον δικό μου κόσμο. Αν το Σύμπαν είναι ένα υφάδι στον ιστό του χρόνου, αυτό είναι αμετάκλητο. Όμως, αυτός ο κόσμος έχει μυρωδιές. Έχει χρώματα.
Έχει συναίσθημα. Η πλοκή του, είναι η εναλλαγή των συναισθημάτων. Η ανταλλαγή τους τον κάνει συναρπαστικό. Είναι ένας κόσμος συναισθημάτων. Στα όνειρά σου, στους κόσμους που φτιάχνεις - αν θέλεις να το πω έτσι – δεν περιγράφεις συναισθήματα. Είσαι κατά κάποιο τρόπο παρατηρητής, συναισθηματικά αμέτοχος. Αναφέρεσαι μόνο σ’ ένα αίσθημα γαλήνης, μια κατάσταση ηρεμίας. Πως μπορείς να παρακάμπτεις και να αποτάσσεις αυτό που σε χαρακτηρίζει; Δεν ξέρω κανέναν που να σταμάτησε το χρόνο. Αν κάποιος τα κατάφερε, απλά δεν είναι εδώ. Έχει χαθεί ».
Εκείνος δεν απάντησε. « Είναι αλήθεια », σκέφτηκε μόνο. « Ο κόσμος τούτος έχει μυρωδιές. Έχει αρώματα. Αγιόκλημα και γιασεμί χυμένα στο λευκό της δέρμα. Έχει χρώμα και ένταση στο σχήμα των ματιών της. Έχει πάθος και πόθο. Έχει αγάπη. Αυτά είναι τα κίνητρα του κόσμου. Μα όλα, λάφυρα της λεηλασίας του χρόνου. Χρόνος: Ο συνωμότης της φθοράς. Το τίμημα των συναισθημάτων.

Κάτι να τα σπάσει όλα αυτά. Να καταργήσει το χρόνο.
« Αν κάποιος τα κατάφερε, δεν είναι εδώ. Έχει χαθεί », επανέλαβε μια ηχώ μέσα στο μυαλό του. Να χαθεί στο τίποτα. Να γίνει μηδέν. Να περάσει πίσω απ’ τ΄ άστρα. Να γίνει σιωπή στη σιωπή, σκιά στο απύθμενο χάος, μια τρύπα στο σύμπαν, μια σκέψη στο χρόνο. Μια κραυγή στην ψυχή της. Ν’ απλωθεί παντού, ν’ αγγίξει κάθε τι. Χωρίς τόπο να μείνει, δίχως όνειρο κι΄ελπίδα, χωρίς πίκρα ή φόβο. Της αλήθειας να τινάξει τη σκόνη. Να φύγει…

Ήθελε μόνο να παίξει ένα παιχνίδι αλλιώτικο απ’ τα’ άλλα.

6.
Ο ήλιος έγειρε στα κράσπεδα του κόσμου μ’ ένα στερνό φως. Δυό χούφτες ρουμπίνια έλαμπαν σε δυό ποτήρια κόκκινο κρασί. Σε λίγη ώρα θα ήταν κι’ εκείνη εκεί. Την είχε καλέσει για να της ανακοινώσει την οριστική του απόφαση. Είχε ήδη διακόψει την αγωγή του. Τέρμα πια τα διεγερτικά και τα ενισχυτικά του κεντρικού και του αυτόνομου νευρικού. Θα αφηνόταν στην γαλήνη των κυμάτων άλφα. Κι’ ύστερα, στα βύθη των κυμάτων θήτα. Θα παραδινόταν στα όνειρα του νου του. Θα έφτιαχνε νέους κόσμους, καινούργια σύμπαντα.
« Άγγελέ μου », θα της έλεγε, « λυπάμαι που δεν θα είσαι κι’ εσύ εκεί. Αλλά δεν θα πάψεις ποτέ να υπάρχεις. Σαν κομμάτι του δικού μου ονείρου, σαν τμήμα της προσωπικής μου αλήθειας, έχεις καταχωρηθεί στις αχρονικές καταγραφές του κοινού τόπου. Του Μαζικού Ασυνείδητου, του Μεγάλου Συνόλου ».

Ο κόκκινος δίσκος ακούμπησε στον υγρό ορίζοντα. Μικρά κομμάτια καυτά χρώματα σπίθισαν πάνω στο νερό, χύθηκαν πάνω στα περιγράμματα των μορφών. Η σκέψη του γλίστρησε στην ήρεμη θάλασσα. Ύστερα πέρασε πίσω απ’ τον ήλιο. Πίσω απ’ τον ήλιο, έμοιαζε ν’ ανοίγει ένας άλλος ουρανός. Η ύπαρξη του, κινήθηκε ομαλά σε μια λεία επιφάνεια. Ο χρόνος έγινε μια στιγμή, ο κόσμος ένας στρόβιλος από φως, τα χρώματα μετατράπηκαν σε μια διάφανη αίσθηση.
Ύστερα, δεν υπήρχε ύπαρξη, δεν υπήρχε επιφάνεια. Υπήρχε μόνο μια απέραντη γαλήνη.
Ήταν απίθανο πόσο γρήγορα ήλθε. ‘Η μήπως , ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει να φθίνει;
Την άφησε πρώτα ν’ ακουμπήσει το ποτήρι στα χείλια της. Να γευτεί μαζί του τις τελευταίες στάλες ενός ονείρου. Ήταν απίστευτο πόσο σύντομα, ίχνη από οινόπνευμα μούδιασαν κιόλας το κορμί του. ‘Η μήπως, ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει ν’ αλλοιώνεται;

Ο ήλιος βούλιαξε και σβήστηκε μέσα στο νερό. Απόμεινε μόνο λίγο φως στα σχήματα του κόσμου, που δεν μπόρεσαν να βρουν δίοδο μέσα απ’ τα μάτια του να φτάσουν στο μυαλό του. Χτύπησαν πάνω στον πράσινο καθρέφτη τους και γύρισαν πίσω στο χώρο. Πίσω στο σύμπαν. Τα χρώματα κινήθηκαν στο φάσμα των συχνοτήτων, έγιναν σκιές φευγαλέες.
Αιώνες τώρα, κάθε βραδιά ίδια με την άλλη. Αιώνες κάθε στιγμή ξαναπερνά, ίδια αίσθηση στη μικρή του σιωπή. Και δεν ρωτά, δεν απαντά, δεν κοιτάζει. Αφήνει μονάχα τον κόσμο να μπει, το χρόνο να μπει και το ήσυχο φως. Κι’ ύστερα, ξέρει. Ένα πρώτο άστρο θ’ αρπάξει φωτιά στις παρυφές του απείρου.
Όπως κάθε φορά, ο νους του θα γίνει μια ήρεμη θάλασσα. Είναι οι ώρες ν’ ανοίξουν οι πύλες. Να ξεχυθούν οι Άγγελοι του Ονείρου. Τα εξαίσια πλάσματα του ασυνείδητου. Να καθαιρέσουν και να γκρεμίσουν τους άρχοντες της τάξης…

« Έχω ήδη σταματήσει την αγωγή μου » της είπε σαν εισαγωγή, χωρίς περιφράσεις.
Στη μικρή ζωή του, είχε ξαναδεί τη θλίψη να μεταστοιχειώνεται σε σταγόνες υγρής αλμύρας στις άκρες έκπληκτων ματιών. Δεν είχε ποτέ ξαναδεί θολές πέρλες να στραφταλίζουν σε μεταξένια μάγουλα αγγέλων…

Τούτος ο κόσμος έχει μυρωδιές, ξανασκέφτηκε, έχει συναίσθημα, έχει γεύση και άρωμα. Σταγόνες κόκκινο κρασί, που θέλει να το πιει, πάνω στα δυο της χείλια.

« Άγγελε μου », ψέλλισε, όπως ακριβώς το είχε προσχεδιάσει. Μα δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Από συγκίνηση; Ή μήπως ο χρόνος είχε ήδη καταρρεύσει;

Από τα τελευταία πράγματα που μπόρεσε ν’ ακούσει, ήταν ο ψίθυρος της μελωδίας των χειλιών της που χόρευε με την αύρα και το σιγομουρμούρισμα του κύματος στην ακρογιαλιά.
« Λυπάμαι που δεν θα είσαι κι’ εσύ εδώ ». Νόμισε πως την άκουσε να λέει. Ένοιωσε να αποσυντίθεται στα πιο απλά του στοιχεία, να παγιδεύεται στην έλξη των ματιών της. Να διηθείται μέσα απ’ τον ηθμό τους μαζί μ’ έναν χείμαρρο από φωτόνια.
« Εγώ είμαι ο φρουρός της πύλης των εκδοχών » , είπε η Ονειρολόγος.
« Ο χρόνος είναι το δικό μου παιχνίδι. Και ’συ, ένα κομμάτι απ’ τ’ όνειρό μου ».
Κι’ ύστερα εκείνος χάθηκε μέσα στα σκούρα της μάτια, σαν ύλη που καταρρέει στις μαύρες τρύπες του διαστήματος…
Χρώμα μαβί και έντονο άλικο πυρπόλησαν τα νησιά στον ροδόκηπο της δύσης. Η Ονειρολόγος στην ακτή, παρατηρούσε σκεφτική, αιώνιος μάρτυρας της αέναης εναλλαγής και της επανάληψης των συναισθημάτων.
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μεθούσε την σκέψη και την ψυχή της. Ήξερε: Ο ήλιος, θα πετάξει τα φτερά του, θα κυλήσει. Ο χρόνος θα κρεμάσει τη χαρά του στις παλιές φωτογραφίες. Κι’ η ανάμνηση θα’ ναι της παλάμης η τελευταία σταγόνα από ένα ολόκληρο πέλαγος δάκρυα.

Πάλι μισό φεγγάρι στον αέρα θα κρεμαστεί σ’ έναν ιστό από αράχνη. Θα ‘ρθουν τ’ αστέρια με τ’ ασημένιο γνέψιμο να σβήσουν τις πνοές του δειλινού. Κάθε τροχιά θα γίνει κίτρινη γραμμή στον ουρανό. Και κάθε νόημα θα ξανάρθει κυκλικό, όμοιο με μηδενικό, με ξέχωρες αποχρώσεις στα βλέφαρα.

Μια κουκίδα ο χρόνος θα πάψει. Ποτέ στ’ αλήθεια δεν υπάρχει. Όμως, ποτέ δεν γίνεται η αγάπη ψέμα…