Αφέντρα

Η άτρακτος του Arca Stellaris βυθίζεται σε μια απύθμενη θάλασσα από αστέρια.

Τα βλέφαρα της Ινεβίρ ανοίγουν, για άλλη μια φορά, ανάμεσα σε μια φανταχτερή ανατολή κι ένα πολύχρωμο δειλινό.

Ύστερα, η μνήμη της ξεδιπλώνει διαδοχικές καταγραφές. Η Ινεβίρ γλιστρά σε πλαγιές σπαρμένες με πολύχρωμες ανεμώνες. Ρουφά την αλμύρα από το νοτισμένο αέρα μιας ήρεμης ακρογιαλιάς. Σκιρτά σε κάποιο υγρό, ερωτικό φιλί.

Τον ξέρει καλά τούτο τον κύκλο.

Στο τελευταίο βλεφάρισμα, όπως πάντα, οι ουρανοί θα σκοτεινιάσουν, τα νερά θα γίνουν μαύρα. Ο χρόνος θα κρυφτεί σαν χλωμός ήλιος πίσω από άγνωστους, παγωμένους ορίζοντες.

 Η Ινεβίρ γνωρίζει πως θα ήταν παράνοια να ζει χωρίς αναμνήσεις. Ξέρει, μ’ έναν ασυνείδητο τρόπο, ότι ο νους της γεννιέται ξανά και ξανά, ριζώνοντας στο έδαφος ενός αβίωτου παρελθόντος, την ώρα που το κορμί της ταξιδεύει σε μια πορεία ανάμεσα από περαστικούς κομήτες και παγωμένα θραύσματα αστεροειδών, προς κάποιο απροσδιόριστο, άδηλο μέλλον.

 

Η καρίνα του Arca Stellaris οργώνει στάχτες -απομεινάρια αρχαίων ήλιων.

 

Η Ινεβίρ σαλεύει μουδιασμένη μέσα σ’ αυτή την κηρήθρα, πάνω σε τούτο το σκουριασμένο κουφάρι που κινείται σιωπηλό στην ατέλειωτη, χωρίς ξημέρωμα, νύχτα.

Οι ψίθυροι, μέσα σε τούτο το γερασμένο σκαρί, γεννιούνται και σβήνουν στο μοτίβο του υπόκωφου βόμβου των ανακυκλωτών ενέργειας, που δεν σταματά ποτέ. Είναι ένας θλιμμένος ρυθμός που αναδεύει το σκοτάδι, αποκαλύπτοντας σκιές που σαλεύουν μέσα στις σκιές, ανήσυχους παλμούς κρυμμένους σε βαριές ανάσες.

Η Ινεβίρ περνά δίπλα από σφραγισμένα με σκουριά φινιστρίνια και κηρήθρες με μισάνοιχτες τις μεταλλικές τους πόρτες, μαγκωμένες κι αυτές από την ίδια σκουριά. Χνώτα αμέτρητων καιρών, έχουν διαβρώσει τους μηχανισμούς τους. Ασθενικό, ψυχρό φως σκουντουφλά πάνω σε γυμνά κορμιά, στοιβαγμένα στη λήθη. Μίζερα όντα που δεν θυμούνται πια πως μια φορά λέγονταν άνθρωποι, βουλιάζουν σε θολά όνειρα, κουλουριάζονται αγκομαχώντας, με ξεφτισμένες τις αισθήσεις, σε ανολοκλήρωτες ηδονές. Φυλακισμένα ανάμεσα στην ύπαρξη  και στην ανυπαρξία, στην υπόσχεση και στη ματαιότητα.

 Η Ινεβίρ κουβαλά τις δικές τους μνήμες.

Η Ινεβίρ είναι φορτωμένη με ζωές που δεν της ανήκουν. Αλλά μέσα από αυτές έχει το προνόμιο να συνθέτει τη δική της, επιλέγοντας τις πιο εξωτικές, τις πιο συναρπαστικές, τις πιο όμορφες εικόνες πριν το οδυνηρό τέλος.

Διαλέγει εκείνες τις ήμερες στιγμές με τη δροσερή βροχή να λούζει τα μαλλιά της, μέσα σε δάση από δρυς, πλατάνια και καρυδιές. Εξερευνά ολόλευκα τραχιά τοπία, αφήνοντας τα χνάρια της σε χιόνια που σκεπάζουν έλατα και γρανιτένιες κορφές. Ταξιδεύει με μανιασμένους αέρηδες σ’ αγριεμένα πέλαγα. Γαληνεύει στους λαγαρούς ήχους ενός φλάουτου, δίπλα σε φωτιές νομάδων, βραδιές μ’ ολόγιομα φεγγάρια, στη μέση της ερήμου. Και τελειώνει τις νύχτες της γερμένη στην αγκαλιά του βεδουίνου με το φλάουτο, με τα χείλια του ν’ αφήνουν γεύση μελιού από γλυκούς χουρμάδες πάνω στα δικά της.

 Απόψε θα έλθει ο επικονιαστής.

“Ινεβίρ, μικρό μου αστέρι, νυχτολούλουδο, έρωτά μου” θα ψιθυρίσει ανάμεσα απ’ τους γλυκούς σπασμούς του πάθους του. Και το ξημέρωμα θα γεννηθούν καινούργιοι κόσμοι.

Κάθε ανθρώπινο πλάσμα σ’ αυτό το σύμπαν, τη στιγμή που γεννιέται, παίρνει το κομμάτι του κόσμου που του αναλογεί: Έναν πλανήτη του νερού, έναν ήλιο θερμό, μια μητέρα, μια μοναξιά.

Όπως κάθε φορά, οι Πύλες θα ανοίξουν για την έξοδο και μετά θα σφραγίσουν αμετάκλητα. Μια πύρινη ρομφαία θα φυλά άγρυπνα τα  μονοπάτια του χρόνου. Η Ινεβίρ πρέπει να επιλέξει αλάνθαστα την κατάλληλη Στιγμή. Τον κατάλληλο Τόπο. Το όνομα της καινούργιας γενέτειρας θα συμβολίζει τον Αιώνιο Κύκλο και θα ταυτίζεται με το υλικό και την ουσία της ύπαρξης: Γαία.

Οι εκδοχές που θα ζυμωθούν πάνω της, θα ’ναι τραχιά όμορφες, σκληρά συναρπαστικές,  θα πάλλονται, θα παίρνουν σχήμα και υπόσταση ανάμεσα στην εκστατική διέγερση και στην αφόρητη οδύνη.

 Η Ινεβίρ τον ξέρει καλά τούτο τον κύκλο.

Στο τελευταίο βλεφάρισμα, όπως πάντα, οι ουρανοί θα σκοτεινιάσουν, τα νερά θα γίνουν μαύρα. Ο χρόνος θα κρυφτεί σαν χλωμός ήλιος πίσω από άγνωστους, παγωμένους ορίζοντες. Γιατί, αυτή είναι η νομοτελειακή κατάληξη του έργου των ανθρώπων.

 

Στα παγωμένα απέραντα τοπία του σύμπαντος, ανάμεσα από τις εκρήξεις και τις καυτές σπορές της Αέναης Γένεσης, μια νέα κιβωτός θα ξεκινήσει τότε την πορεία για άλλους προορισμούς.

Κι εκείνη, η Ινεβίρ, η Άχρονη, η Πρώτη Μητέρα, η Αφέντρα των Κόσμων, θα μαζέψει τις αναμνήσεις, θα διατηρήσει σπέρματα από ζωές, που θα αγνοούν το παρελθόν τους, μέσα σ’ αυτή την κιβωτό και θα ξεκινήσει πάλι την αναζήτηση μιας νέας Γης για να φυτέψει τον κήπο της…