Ο θεός μας διατρέχει.. Το σύμπαν μας
διατρέχει.
Το συλλέγουν οι αισθήσεις, το διηθίζουν μέσα μας, το επιστρέφουν
μετά πίσω στο Μεγάλο Σύνολο, επεξεργασμένο, υποκειμενικό, προσωποποιημένο. Αθροίζουν
εκδοχές στην απειρία των κόσμων.
Εικόνες ανάκατες χορεύουν στο αισθητηριακό φάσμα. Στην περιορισμένη μας αντίληψη για το φυσικό, πλέκονται με νήματα χρόνου και σχηματίζουν νησίδες τάξης μέσα στο χάος. Στροβίλους ονείρων.
Παρατηρείς, προσεγγίζεις, κατανοείς, επιλέγεις στάση, σχηματίζεις συνείδηση,
αναπτύσσεις συναίσθημα… Επιδράς… Δημιουργείς την πραγματικότητά σου. Σε μια
πορεία ανέλιξης. Σε μια αναζήτηση για το επόμενο πέρασμα.
Έτσι αλλάζει ουρανούς η Ύπαρξη.
Ανάμεσα στις φάσεις αυτής της πορείας, έρχονται οι Κριτές. Οι Κριτές ανοίγουν τις Πύλες, για τα περάσματα.
Εμφανίζονται με οποιαδήποτε αναπάντεχη μορφή.
Έχεις συναντήσει κάμποσους, υποθέτω. Χωρίς καν να τους υποψιάζεσαι.
Δίχως να τους έχεις αναγνωρίσει.
Κριτής θα μπορούσε να είναι εκείνο το πεινασμένο μαύρο σκυλί, που ζητιανεύει λίγο φαγητό, κλαψουρίζοντας απεγνωσμένα, ή θα μπορούσε να είναι το μικρό, φοβισμένο, κοκκαλιάρικο πλάσμα σ’ εκείνη τη γωνιά, που εκλιπαρεί σιωπηλά ελεημοσύνη. Το χρώμα του δέρματός του είναι πιθανό να είναι κίτρινο, ροζ ή λευκό, όμως –συνήθως- είναι σκούρο.
Και, καλείσαι να δοκιμάσεις την επάρκεια των αποθεμάτων της συνείδησης και του
συναισθήματός σου. Της ηθικής σου. Τη δυνατότητά σου ν’ αλλάζεις. Να ακονίζεις
την ψυχή σου. Να ανελίσσεσαι.
Κριτής όμως, πάνω απ’ όλα, είναι εκείνη η Αγάπη από παλιά, που δοκιμάζει την ιδέα και την πίστη σου στο σύμπαν, τη στιγμή που βυθίζει την κουρασμένη ματιά της στο πέλαγος της φθοράς και της λήθης των χαμένων χρόνων, αναζητώντας γνώριμα νησιά, να ναυαγήσει ξανά στις ακρογιαλιές τους.
Και, πρέπει να γίνεις νησί, όπως κάθε φορά.
Θα ακουμπήσεις το γερμένο της κεφάλι στο στήθος σου, θα χαϊδέψεις απαλά τα μαλλιά της, θα σφίξεις στην αγκαλιά σου στοργικά το αδύναμο κορμί της, καθώς θα ψιθυρίζεις δυο λέξεις τρυφερές, γαλήνιες σαν εκείνη την αύρα κι εκείνο το λιόγερμα, που έφερναν τότε στα χείλια της τη γεύση της αλμύρας και στο βλέμμα της τα χρώματα του κόσμου.
Κι όταν η Πύλη των Εκδοχών της Ύπαρξης θα έχει ανοίξει για εκείνη και θα τη δρασκελίζει περνώντας στον επόμενο ουρανό, όταν θα είναι πια μάταιο το φυσικό άγγιγμά σου και τα χρώματα τούτου του κόσμου ξεθωριάσουν, θα γίνει το δάκρυ σου σπονδή σε μνήμες ζωής.
Και οφείλεις να κάνεις τον τελικό, τον Υπέρτατο Οδυνηρό Απολογισμό
σου και συνάμα, την πιο Ιερή Προσευχή σου. Να ορίσεις την καινούργια σου
Συνείδηση.
Και θα ’ναι κι αυτή ένας Κριτής.
Ψυχή μου αγαπημένη…
Η τελευταία της μενεξεδένια πνοή θα σκορπιστεί στ’ αστέρια. Κι εκείνη δεν θα είναι πια εδώ. Θα είναι παντού. Αόρατη, διάφανη, αιθερική.
Τα συντρίμμια ενός κόσμου που κατέρρευσε, τ’ απομεινάρια ενός
ονείρου που τέλειωσε, θα μείνουν γύρω σου σαν ένα ζοφερό, αποσυντεθημένο τοπίο,
ένα σύμπαν μη αποδεκτό, κενό από νόημα, θλιβερό κι αφόρητο.
Κι εκείνη την ώρα, όλα όσα νόμιζες πως είχαν σημασία, θα χαθούν στο άπειρο, μαζί με τη θλίψη που συνοδεύει την ύπαρξη. Και τ’ αστέρια θα λάμψουν ανατροφοδοτημένα.
Και τότε, θα έλθουν οι Άγγελοι. Θα τους αναγνωρίσεις. Στις
φωτογραφίες της. Στις αναμνήσεις της
χαριτωμένης ψυχής της.
Και θα προσκυνήσεις το θεό σου, που μέχρι τώρα δεν είχε απόλυτο σχήμα.
«Είναι μικρή η αγάπη για ταξίδια στις θάλασσες των μπλε ματιών σου…»
Αν σου
αφιερώσουν ένα ποίημα, ζεις για πάντα.
Στο είχα υποσχεθεί…
…Άγγελέ μου και θεέ μου.
